لینک دانلود و پرداخت پایین مطلب
فرمت فایل:word(قابل ویرایش)
تعداد صفحات:5
ساختمان فعل :
فعل را در زبان فارسی از جهت ساختمان به دسته های زیر می توان تقسیم
کرد .
- فعل های ساده : فعل ساده فعلی است که مصدر آن بیش از یک کلمه
نباشد ، یعنی تنها از بن ماضی و «ن» نشانه مصدر است ساخته شده باشد
مانند آفریدن ، آ لودن ، گرفتن .
- فعل پیشوندی : از یک پیشوند و یک فعل ساده ساخته می شود مانند :
برداشتن ، فروختن ، بازداشتن
- فعل مرکب : فعلی است که از یک صفت یا اسم با یک فعل ساده
ساخته می شود مجموعا یک معنی را می رساند مانند: زمین خوردن ،
پراکنده ساختن .
- فعل پیشوندی مرکب : این فعل ها از ترکیب اسم ، یک پیشوند و یک
فعل ساده ساخته می شود مانند : دم در کشیدن – سرباز زدن – سر در
آوردن .
- عبارت های فعلی : به دسته ای از کلمه ها گفته می شود که از
مجموع آنها یک معنی بدست می آید و اغلب با یک فعل ساده یا فعل
مرکب هم معنی می شود . بیش از دو کلمه اند و معمولا یکی از آن کلمه
ها حرف اظافه است مثل : از پای در آمدن . به کار گرفتن . از چشم افتادن .
فعل های لازم یک شخصه :
فعلی است که نمی تواند مفعول داشته باشد و فقط به صورت سوم شخص
بکار می رود و به جای شناسه ، ضمیر متصل مفعولی و اضافی ، م ، ت
، ش ، مان ، تان ، شان ، شخص فعل را نشان می دهد مانند؛ خوش آمدن
( خوشش آمدن )
زمان فعل ها :
- زمان تقویم و زمان دستوری : زمان تقویمی همان زبان اصلی است .
یعنی گذر آنات و لحظه ها که درک می کنیم و به طور کلی به گذشته ،
حال ، و آینده تقسیم می شود . ماضی مطلق جز در سوم شخص مفرد از
بن ماضی با افزودن شناسه ها درست می شود و سوم شخص مفرد آن
همان بن ماضی است یعنی شناسه ندارد .
- مهمترین موارد استعمال ماضی مطلق : 1 ) بیان وقوع فعل در زمان
گذشته به طور مطلق یعنی بی توجه به دوری و نزدیکی زمان یا تکرار
و استمرار و ملازمت آن به مفهوم هایی چون تردید و آرزو و جز آنها ؛
مثلا : ابن سینا در همدان در گذشت ( گذشته دور )
- بیان وقوع فعل
در حال یا آینده : ساعت 4 در مدرسه منتظرت هستم اگر نیامدی من
رفتم . یعنی ( اگه نیای من می روم ) 3 ) به جای ماضی استمراری در
فعل های بودن و داشتن . مثال : هر روز این درس را داشتم ولی طبیعی
نبود که به او مراجعه کنم .
فعل کامل و ناقص :
همه ساخت ها و همه زمان ها برخی از فعل ها در زبان فارسی به کار
نمی روند مانند : استن که جزء مضارع آن یعنی ام ، ای ، است ، ایم ، اید ،
اند و ساخت های دیگری از آن در زبان وجود ندارد ؛ همچنین از باشیدن
نیز فقط مضارع ساده و اخباری آن یعنی باشم ، باشی ،...... و میباشم ، می
باشی و ..... در زمان به کار می رود. این نوع فعل ها را که همه ساختها و
زمان های آنها موجود یا متداول است فعل ناقص مینامند. در مقابل فعل
هایی را که همه ساختها و زمان های آنها به کار می رود مانند خوردن ،
زدن که به آن فعل کا
تحقیق در مورد ساختمان فعل
