دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 4
آشنایی باروش های تجزیه ی کیفی کاتیون هایSn2+, As3+, Sb3+ به همراه Ag+ .
مقدمه و تئوری:
کاتیون های گروه دوم به صورت سولفید از کاتیون های گروه های بعدی جدا سازی می شوند؛ از آنجا که سولفید کاتیون های سوم نیز نامحلول می باشند پس در هنگام جداسازی کاتیون های گروه دوم از کاتیون های بعدی (مخصوصاً گروه سوم) باید شرایطی از غلظت یون سولفید را فراهم کرد که برای محلول ترین سولفید کاتیون گروه دوم یعنیCd S، حاصلضرب غلضت یون ها (Q) بزرگتر از Ks pشود اما برای کم محلول ترین سولفید کاتیون های گروه سوم یعنی Zn S، Q کوچک تر از Ks pمربوط گردد.
یون سولفید (S2-) مورد نیاز برای رسوب گیری کاتیون های گروه دوم را می توان به دو طریق تأمین نمود:
الف) با استفاده از دستگاه کیپ و با اثر دادن کلریدریک اسید بر سولفید فلزی و هدایت گاز H2S حاصل از این واکنش به داخل محلول.
ب) با استفاده از تیو استامید(در گزارش کار قبل به طرز تهیه ی تیواستامید اشاره شده است)
در این مبحث برای تأمین H2S مورد نیاز از محاول تیواستامید استفاده می شود زیرا تیواستامید طبق واکنش زیر در آب هیدرولیز شده و گاز H2S تولید می کند
S
││
H3C―C―NH2 + 2H2O → CH3COO- , NH4+ + H2S↑
H2S یک اسید ضعیف دو پروتونی است که طبق واکنش های زیر در آب یونیزه می گردد:
H2S+ H2O ↔ HS- + H3O+
HS-+ H2O ↔ S2- + H3O+
از جمع کردن دو واکنش فوق واکنش کلی زیر حاصل می شود:
H2S + 2H2O ↔ S2- +2H3O+
H2S ↔ S2- + 2H+
در یک محلول اشباع شده از گاز H2Sحداکثر غلظت H2S، 0.1 مولار است بنابراین: [H+]2[S2-]= Ka1Ka2× 0.1= 1.3×10-22 ملاحظه می شود که غلظت S2- وابسته به غلظت یونH+ است پس برای این که بتوان کاتیون های گروه دوم را از گروه سوم جدا کرد، باید غلظت S2- را کنترل کرد و غلظت H+ یا PH قابل کنترل است. طبق اصل لوشاتلیه[1] افزایش غلظت یون H+ تولید یون S2- را کاهش می دهد و کاهش غلظت H+ غلظت یون S2- را زیاد می کند. اگر غلظت یون H+ درمحلول M 0.3 باشد در این صورت غلظت یون S2- به حدی خواهد رسید که فقط کاتیون های گروه دوم بتوانند به صورت سولفید رسوب کنند. به همین جهت وقتی صحبت از معرف مشترک کاتیون های گروه دوم می شود، از تیواستامید در محیطی با غلظت یون H+ مشخص (حدود 0.3 مولار) استفاده می شود.
در بین سوافید های گروه دوم، سولفیدهای قلع (IV)[2] ، آنتیموان و آرسنیک به علت دارا بودن خصلت اسیدی در یک سوافید قلیایی(مثل آمونیوم سولفید) یا یک قلیای قوی قابل حل می باشند و همین خصلت اساس تقسیم بندی کاتیون های گروه دوم به دو زیر گروه AII وIIB می باشد. با توجه به ارائه ی گزارش کار مربوط به گروه AII در جلسه ی قبل این بار فقط به مطالب تجزیه ی کیفی کاتیون های گروهIIB پرداخته خواهد شد.
آرسنیک: شبه فلزی است با نقطه ی جوش C° 610 که در نیتریک اسید و تیزاب سلطانی حل می شود. آرسنیک در اثر ترکیب با فلز و نافلزها آرسنیدها را تولید می کند که برخی از آنها ممکن است یونی، پلی مرهای کوالانسی و بعضی از آن ها نظیر گالیم آرسنید به صورت جامد فلزی باشند که ترکیب اخیر خصلت نیمه رسانایی دارد. از واکنش گوگرد با آرسنیک ترکیبات گوگردی مختلفی تولید می شود، سولفیدهای As2S5 , As2S3 در آب و اسیدها نا محلول اند اما در سولفیدهای قلیایی قابل حل بوده و تیوآرسنات ها را تولید می کنند.
As2S5 + 3S2- → 2[AsS4]3- یون تتراتیو آرسنات(V)
As2S3 + 3S2- → 2[AsS3]3- تری تیو آرسنات(III)
آنتیموان: نقطه ی ذوب این عنصر C° 630 و نقطه ی جوش آن C° 1640 است. مهم ترین سنگ معدن این عنصر استیبنیت Sb2S3) ) است؛ آنتیموان از کاهش اکسید آن توسط کربن و یا هیدروژن به دست می آید. این عنصر با هالوژن ها به آسانی وارد واکنش می شود، اما اسیدهای غیر اکسید کننده بر آن بی اثرند. این عنصر با عناصر گروه چهارم تولید نیمه هادی می کند. آنتیموان سولفید از واکنش مستقیم این عنصر با گوگرد و یا افزایش H2S بر محلول Sb3+ ایجاد می شود؛ این ترکیب در آب نامحلول است اما در سولفیدهای قلیایی حل شده و تولید SbS33- می کند؛ این یون در مجاورت کلریدریک اسید غلیظ تولید SbCl3 می کندکه در آب محلول است اما چنانچه غلظت اسید کم باشد ترکیب نامحلول آنتیموان کلرید تولید می شود ولی با افزایش بیشتر اسید کلریدریک این رسوب حل می شود.
بحث و نتیجه گیری:
فرایندهای انجام شده گامی بود برای آشنایی بیشتر با روش های تجزیه ی کیفی کاتیون های گروه دوم، جداسازی و شناسایی آن ها ، بررسی اهمیت مقدار مصرفی هر کدام از مواد استفاده شده همین طور دلیل استفاده ی هرکدام و تأثیرشان در پیشبرد فرایندهای آزمایش.
