دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه37
فهرست مطالب
پیش سخن: 1
نماز؛ میراث انبیای الهی 2
نماز در سیره پیشوایان 12
پایه های اساسی: 17
برنامه اتحاد و یکرنگی 18
مبارزه با رهبانیت: 18
ایجاد الفت در قلبها 19
ملاک برتری تقوی 19
مستندات دیدگاه نخست 21
مستندات دیدگاه دوم 24
مستندات دیدگاه سوم 25
آیات بیان گر وجود نماز پیش از معراج 25
منابع: 34
اکنون که به اجمال نمازگزار بودن پیامبر(صلى الله علیه وآله) پیش از معراج و وجوب نمازهاى یومیه در سفر معراج روشن شد، بحث فشرده و کوتاه خود را با بیانى از علامه مجلسى(قدس سره)به پایان مى بریم. ایشان در این باب مى گوید:
آن چه از اخبار معتبر و آثار مستفیض بر من آشکار شده، این است که پیامبر(صلى الله علیه وآله)پیش از بعثت از زمانى که خداوند عقلش را به کمال آورد، نبى و مؤید به روح القدس بوده و فرشته با او سخن مى گفته و او صدا (هاى وحیانى) را مى شنیده و خوابِ وحیانى نیز مى دیده است ... و همواره پیش از بعثت، خدا را به انواع عبادات پرستش کرده است. [این عبادات ]یا موافق با آن چه بعدها به مردم ابلاغ کرده و یا به صورت دیگر، یا طبق با شریعت ابراهیم یا دیگر پیامبران پیشین بوده است، نه به گونه اى که تابع آنان و عامل به شرایع آنان به شمار آید، بلکه به این معنا که آن چه به او وحى مى شد، طبق بعضى از شرایع گذشته بود و با آن چه بعد از رسالت بر او نازل شد نسخ گردید.44
نتیجه آن که آغاز نمازهاى واجب یومیه بر مردم پس از معراج بوده است، اما پیامبر(صلى الله علیه وآله) و بعضى از نزدیکانش، مانند حضرت على و خدیجه(علیهما السلام) پیش از آن نیز نماز مى گزاردند. اگرچه مى توان از برخى آیات قرآن مانند: «کلا لا تطعه و اسجد و اقترب»45 نیز بر واجب بودن نمازى که پیامبر پس از بعثت (و پیش از معراج) مى خوانده دلیل آورد، ولى به یقین آن نماز، نماز واجب یومیه نبوده و ایشان هر از گاهى دو رکعت مى خواندند. حتى با توجه به روایاتى که برخى از آن ها را پیش تر گزارش کردیم، و با عنایت به اخبارى که علامه مجلسى در این گفته خویش بدان استناد کرده است، پیامبر(صلى الله علیه وآله پیش از بعثت نیز نمازگزار بودند، اما چگونگى و واجب یا مستحب بودن آن بر ما روشن نیست.
در آخرین سخن در این گفتار نظر شما را به دو ماجراى زیر جلب مى کنیم
الف: فاطمه (یکى از دختران حضرت ((على))) نزد جابر بن عبدالله انصارى رفت, و چنین گفت: ((اى همنشین رسول خدا! ما بر گردن شما حقوقى داریم, یکى از حقوق ما این است که هر گاه شما یکى از افراد خانواده ما را دیدید که بر اثر عبادت و ریاضت در راه خدا, خود را به خطر انداخته, نزد او برو و دل سوزى کن و تذکر بده تا او خود را از خطر حفظ نماید, لذا این على بن الحسین(ع) (یادگار پدرش امام حسین((ع))) است که بر اثر نماز و عبادت بسیار, بینى اش زخم شده, پیشانیش پینه بسته و زانوها و کف دست هایش آسیب دیده, و بدنش بر اثر عبادت, نحیف و فرسوده گشته است
جابر به خانه امام سجاد(ع) آمد و پس از کسب اجازه وارد خانه شد, او را در محراب نماز و عبادت دید, به طورى که عبادت بسیار, او را خسته و کوفته نموده بود. کنارش نشست و چنین عرض کرد: ((اى فرزند رسول خدا! آیا نمى دانى که خداوند بهشت را براى شما و دوستان شما آفریده و دوزخ را براى دشمنان شما؟ بنابراین چرا در نماز و عبادت, آنقدر خود را به رنج و زحمت مى اندازید
امام سجاد(ع) به او فرمود: اى همنشین رسول خدا(ص) آیا نمى دانى که خداوند گناه گذشته و آینده جدم رسول خدا (ص) را آمرزیده, در عین حال آن حضرت آنقدر نماز خواند و عبادت کرد که پاهایش ورم نمود و ساق پاهایش باد کرد و شخصى به او گفت: با آن همه مقام چرا خود را آن همه رنج و زحمت مى اندازى؟ در
