فرمت فایل word: (لینک دانلود پایین صفحه) تعداد صفحات : 26 صفحه
مقدمه:
به هنگام تمرین در ارتفاع و سازگاری ها و پاسخ های فیزیولوژیکی چندین عامل در نظر گرفته می شود که اولین و مهمترین آنها درجه یا وسعت هایپوکسی می باشد(1).
با صعود کردن به ارتفاع بالاتر مقدار اکسیژن در محیط جو یا تنفس کاهش پیدا می کند (PIO2) در ارتفاع پایین اشباع اکسیژن شریانی( SaO2 ) در حالت استراحت عموماً به نحو مطلوبی حفظ می شود، و بنابراین اختلال ناچیزی در هموستاز ایجاد می شود.
با این وجود با صعود به ارتفاعات متوسط ( بالاتر از 300 متر یا 800 فوت) به مقدار جرئی کاهش اشباع اکسیژن شریانی از 95% به 92% مشاهده می شود و فشار اکسیژن جو به 110 در مقایسه با 159 میلیمتر جیوه سطح دریا کاهش می یابد و در ارتفاعات بالاتر از 5000 متر فشار اکسیژن جو به 85 میلیمتر جیوه و کاهش اشباع اکسیژن به 80% یا پایین تر کاهش می یابد، این کاهش در فشار اکسیژن دم منجر به کاهش اشباع اکسیژن شریانی در ارتفاعات بالا و اختلال در هموستاز می شود.
در نتیجه شماری از سازگاری های فیزیولوژیکی و متابولیکی جهت تامین اکسیژن بافت ها در پاسخ به این استرس ناشی از هایپوکسی لازم است.
عامل دوم در پاسخ به واکنش های فیزیولوژیکی به تمرین در ارتفاع شدت تمرین در هر جلسه است و بین استرس و شدت تمرین و تمرین در ارتفاع رابطه بزرگی وجود دارد که نقش بزرگی در سازگاری های متابولیکی فیزیولوژیکی و قلبی عروقی بازی می کند(1).
تمرین در ارتفاع قبل از مسابقات در سطح دریا توسط نخبگان ورزشی از حدود سال 1968 استفاده می شده است، این اقدام جهت سازکاری و افزایش عملکرد به کار برده می شود.
در ابتدای حضور در ارتفاع سیستم قلبی - عروقی با افزایش ضربان قلب و برون ده قلب به مقابله با شرایط هایپوکسی برمی خیزد و این افزایش در ضربان قلب و برون ده قلب گاه می تواند تا 50% نیز برسد، این سازگاری سبب افزایش جریان خون وجبران کاهش اکسیژن موجود می شود(12).
بررسی های جدید نشان می دهد که اقامت در ارتفاع زیاد و تمرین در ارتفاع کم در بهبود بازده فیزیکی مفید است و ممکن است باعث افزایش عملکرد قلبی- عروقی به هنگام انجام تمرینات ورزشی شود، البته در این جنبه از بررسی باید مدت زمان و شدت فعالیت را نیز در نظر گرفت(14).
تحقیق درباره تمرین در ارتفاع و سازگاری های سیستم قلبی عروقی