اگر قبول کنیم کار معماری شکل دادن به مکان زندگی انسان است پس فعل معماری مستلزم توجه همزمان به دو عا مل است:
1_شکل 2_زندگی
یا به عبارت دیگر معماری در صدد ساختن ظرف برای مظروف است، پس برای ساختن ظرفی خوب باید مظروف آنرا به خوبی شناخت.طبیعت به ما میاموزد که زیبایی مطابقت کامل ظرف و مظروف است یعنی به میزانی که در آنچه هست با آنچه باید باشد قرابت بیشتری برقرار کرد زیبا تر است، پس لازمه معماری شناخت زندگیست از این رو حرفی که از معمار شنیدنیست در باب زندگی می باشد.
معمار به جای آنکه مثل مجسمه ساز به زیبایی و مفهومی که از طریق اثر خود به دیگران منتقل می کند بیندیشد به کالبدی می اندیشد که زیبایی و مفهوم خود را مدیون لحظات نادر و فرح بخشی شست که به استفاده کنندگان از آن تقدیم دارد.
معمار خلاق و پیشرو فردی نیست که صرفاٌ به طراحی فضاهای غیر متعارف،نو، یا متفاوت می پردازد بلکه سعی می کند زندگی بهره برداران را تا حد ممکن به مطلوبیت خود نزدیک تر سازد.
معماری ارگانیک و بیونیک
