آشنایی با آیین شینتو

اختصاصی از فایل هلپ آشنایی با آیین شینتو دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 8

آشنایی با آیین  شینتو

کتاب: آشنایی با ادیان بزرگ، ص 59

نویسنده: حسین توفیقی

شینتو(Shinto)یعنى طریقه خدایان ، آیین باستانى ژاپن است . این آیین الهه خورشید به نام اماتراسو(Amaterasu) را نگهبان سرزمین اجدادى مى داند و خاندان سلطنتى را از نسل این خدا و تجسم وى مى شمارد.

4-3- دین رسمى

حدود نه قرن بعد، در قرن هفدهم برخى از رهبران دینى گفتند خوب است آیین شینتوى قدیم احیا گردد و سرانجام در سال 1868 تحول تازه اى در حیات اجتماعى مردم ژاپن پیش آمد و با تردد مسافرانى از آمریکا به ژاپن ، در این کشور به روى جهانگردان باز شد. چندى بعد امپراطور ژاپن شینتو را دین رسمى اعلام کرد و دستور داد نشانه هاى آیین بودا را از آن آیین بزدایند. این کار در آغاز با فشار انجام گرفت ؛ زیرا مردم هنوز هم به آیین بودا علاقه مند بودند. سرانجام در قانون اساسى سال 1889 حق آزادى مطلق دین براى تمام مردم ژاپن به رسمیت شناخته شد، ولى دولت جانب آیین شینتو را مى گرفت .آیین دولتى شینتو تا سال 1945 که آمریکا ژاپن را بمباران اتمى کرد و این کشور به اشغال آمریکا در آمد، ادامه داشت و تعالیم آن به گونه اى بود که جوانان را در مقابل نفوذ تمدن غربى مقاوم مى ساخت . از سال 1945 به بعد، انجام دادن مراسم این آیین اختیارى شده است .

دین شین‏تو

منبع: مجله هفت آسمان، شماره 5

نویسنده: ماساهارو آنه‏ساکى / مترجم: ع. پاشایى

دین‏هاى ژاپن

اگر بخواهیم کلى بگوییم، شین‏تو که دین بومى مردم و حاصل زندگى و خوى آنان بود، بستگى تنگاتنگى با سنت‏هاى ملى و نهادهاى اجتماعى داشت. شین‏تو در اصل یک دین سازمان‏نیافته بود، که دشوار بشود گفت داراى یک نظام اعتقادى است؛ اما کیش آن در اندیشه‏ها و احساس‏هاى این ملت خوب تجسم یافته است و نفوذ آن در سراسر فراز و فرودهاى تاریخ ملت پایدار مانده است. وحدت ملى و همبستگى اجتماعى همیشه با احترام به خاندان فرمانروا حفظ مى‏شد و باور به خاستگاه آسمانى اورنگ پادشاهى از پرستش بانوخداى خورشید جدایى‏ناپذیر بود. با آن که فکر شأن آسمانى اورنگ پادشاهى در تاریخ توسعه یافته و با کیش وابسته خدایان نیاکانى و پهلوانان ملى همراه بوده، اما همیشه در نهادهاى سیاسى و اجتماعى یک نقش اصلى ایفا کرده است. نقش فکر ماندگارى خانواده و اهمیت زندگى مشترک اجتماعى کمتر از چیزهاى دیگر نبود؛ هنرهاى دلاورى و وفادارى، همچنین رعایت وفادارانه سنت‏هاى خانوادگى، همیشه عوامل اصلى دین بومى بودند. [چند و چون‏] سرنوشت این دین نیاکانى در یک رژیم صنعتى مثل امروز مسئله خطیرى است، بااین‏همه باید به طور کامل به نقشى که هنوز شین‏تو در اندیشه‏ها و حیات این ملت دارد اشاره کرد.

آیین کنفوسیوس، که نظام اخلاقى چینیان شمالى بود، به ژاپن رسید و انگیزه‏اى براى توسعه بیشتر حیات ملى شد. آموزه‏اش مصالح و موادى براى نهادهاى اجتماعى، سازمان سیاسى و نظام‏دهى احکام اخلاقى فراهم آورد. شین‏تو آغازین مفهوم روشنى از وفادارى یا حرمت به والدین نداشت، و این‏ها فضایلى است که نقش بسیار مهمى در حیات اخلاقى این مردم داشت. خود همین نام این فضایل را آیین کنفوسیوس آورد، که به آموزه اخلاق‏مدارى، نظام‏مندى مى‏بخشد و روش‏هاى آموزش آن را به دست مى‏دهد. این‏جا متافیزیک چینى و اعمال دینى هم نقشى داشتند، اما به روش‏هاى غیب‏گویى بدل شدند. اخلاق کنفوسیوسى، که به زمینه‏اى متافیزیکى آراسته بود، و بعدها به ژاپن رسید، شکل اندیشه‏هایى چینى را داشت که تفکر هندو در آن دست برده بود . نفوذ اندیشه کنفوسیوسى در ژاپن، همیشه در حوزه نهادهاى حقوقى و آموزشى، مشخص‏تر از قلمرو احساس دینى بود؛ نهادهاى شهرى و آموزه اخلاقى، یارمندى‏هاى چینیان به ژاپن بود .

علاوه بر این تأثیرات، آیین بودا در خدمت آن بود که حیات دینى ژاپنى‏ها را به اوج برساند و نیروى زیست به آن بدهد و این کار را از راه برانگیختن آرمان‏هاى کلى و پالودن احساس‏هاى دینى و زیبایى‏شناختى آن‏ها کرد. دین بودا را مردم اول براى این پذیرفتند که اشتیاق‏هایشان را براى رسیدن به یک فراسو ارضا کنند، و این دین مصالح فراوانى براى نظر فرارونده یا متعالى فراهم آورد و جان مردم را به بینش‏هایى گسترده‏تر و اسرارى عمیق‏تر از آنچه تاکنون در خیالشان بود هدایت کرد. هنرها و ادبیات قویا برانگیخته شد؛ روش‏هاى تربیت روحى به گونه‏اى دقیق و سنجیده ساخته و پرداخته شد؛ نهادهاى مذهبى سازمان یافت؛ یک نظام کیهان‏شناسى و آخرت‏شناسى آموخته شد، با صحنه‏هایى از حیات آینده که به طور گرافیکى ترسیم شده بود، و نیز آن اعمال رازورانه (7) که آیین بودا با خود آورده بود.

آیین بودایى که به ژاپن آورده شد مهایانه (8) بود، یعنى گردونه یا طریقت بزرگ، همراه با کیش‏هاى بسیارسویه و نظام‏هاى فلسفى‏اش. این شکل از آیین بودا که اندیشه‏ها و اعمال گوناگون را جذب کرده بود و با آسیاى میانه و چین تماس داشت، تمام آن عناصر بسیارگونه را به ژاپن آورد. اما ژاپنى‏ها همیشه آماده‏اند که زیاده‏روى‏ها و گزافه‏گویى‏هاى آن را خنثى کنند و مراحل گوناگون آیین بودا را با نیازهاى خود سازگار کنند. به این ترتیب آیین بوداى ژاپنى شاخه‏اى کاملا متمایز از آیین بوداست که با همه گونه‏هاى قاره‏اى آن فرق دارد. به نکته دیگرى هم باید اشاره کرد، به این معنى که نه فقط مقدارى از کتاب‏ها و سنت‏هایى که در هند و چین از میان رفته‏اند در ژاپن نگهدارى مى‏شوند، بلکه از طریق آن‏ها مى‏توان رد توسعه مستمرى از شکل‏هاى مختلف آیین بودا را دنبال کرد.

به این طریق، تاریخ دین‏ها و اصول اخلاقى ژاپن برهمکنش نیروهاى گوناگونى را نشان مى‏دهد که حیاتشان بیشتر در ترکیب نمودار مى‏شود تا در تضاد. مى‏گویند شاهزاده شوتوکو (9) بنیادگذار تمدن ژاپنى، سه نظام دینى و اخلاقى موجود ژاپن را به ریشه، ساقه‏ها و شاخه‏ها، و گل‏ها و میوه‏هاى درخت مانند کرده است. شین‏تو آن ریشه است که در خاک منش مردم و سنت‏هاى ملى نشانده شده؛ آیین کنفوسیوس در ساقه و شاخه‏هاى نهادهاى آموزشى دیده مى‏شود؛ آیین بودا گل‏هاى احساس دینى را شکوفا کرد و میوه‏هایش زندگانى روحى بود. این سه نظام را اوضاع و احوال آن زمانه‏ها و نبوغ مردم در یک کل مرکب حیات روحى و اخلاقى ملت قالب زده و ترکیب کرده بود. اما در قرن پانزدهم خط فاصل میان آیین بودا و نظام‏هاى دیگر مشخص شد، و سرانجام آن ترکیب در سیر قرون بعد تجزیه شد. بااین‏همه، این سه نظام چنان از درون و باظرافت در جان و دل مردم عجین شده‏اند که حتى ژاپنى‏هاى امروزى هم، دانسته یا ندانسته، در آن واحد پیروان این آموزه‏هاى گوناگونند، و هیچ نظامى را به طور مطلق کنار نگذاشته‏اند .

باید در این فرآیند امتزاج به یک نکته اشاره کرد و آن تساهلى است که در آن مى‏بینیم . در سراسر این تاریخ تماس و ترکیب، فقط نمونه‏هایى استثنایى از اذیت و آزار و جنگ‏هاى دینى به چشم مى‏خورد و این تا حد زیادى ناشى از طبیعت عمل‏گراى این مردم بود که آن‏ها را از دویدن به سوى کرانه‏ها یا زیاده‏روى‏ها و تعصب باز مى‏داشت. علت دیگر را باید در سرشت خود دین‏هاى وارداتى جست. آیین کنفوسیوس یک نظام اخلاقى عملى بود که چندان توجهى به اعتقاد و عقیده جزمى نداشت، در حالى که آیین بودا دینى بود که به طور چشم‏گیرى ایده‏الیستى و تساهل‏گرا بود. این دو نظام هرگز گرفتار کشاکش نشدند، مگر موقعى که کنفوسیوسى‏هاى متعصب قرن هفدهم، شروع کردند به حمله کردن به آیین بودا، براى انگیزه‏اى که صرفا دینى نبود. (10)

اما به طور کلى مى‏توان گفت که تساهل رواج یافت، و این هنگامى بود که این تماس هرگز نه به هماهنگى کامل منجر شد و نه به جذب کامل یکى در دیگرى. نبود چنین تخاصمى شاید تا حدى ناشى از میل به جدا نگه‏داشتن جنبه‏هاى فرارونده یا متعالى آرمان دینى از اخلاق عملى زندگى روزمره باشد، چنان که گویى تقسیمى میان این دو مرحله از زندگى وجود داشت . همیشه راه‏حل را در مصالحه عملى مى‏جستند نه در جست‏وجوى نظرى یا عقلى پیامدها.

نکته دیگرى را که باید در زمینه تساهل مطرح کرد رابطه میان دین و دولت است. شین‏تو همیشه از سوى حکومت و اجتماع حمایت مى‏شده، در هر محلى ایزدکده‏اى داشته است، اما هرگز به سطح یک سازمان کلیساى دولتى نرسید. از طرف دیگر، آیین بودا هم که مدتى به مقام قدرت کلیساى دولتى رسید و اسقف‏هایش همپایه مقامات دولتى شدند، باز هرگز سعى نکرد دین‏هاى دیگر را سرکوب کند، بلکه همیشه تلاش مى‏کرد آن‏ها را جذب کند. آیین کنفوسیوس در دست حکومت نقش یک ابزار مفید را بازى مى‏کرد، اما به‏ندرت مدعى اقتدار انحصارى شد. به این ترتیب حکومت شاهرگ‏هاى مهار نهادهاى دینى را در دست داشت، در حالى که مردم، هم دین‏پیشگان و هم مؤمنان، از رهبرى طبقات حاکم پیروى مى‏کردند. این وضع تا موقعى رواج داشت که ملت را یک حکومت مرکزى اداره مى‏کرد و سلطنت بالاترین مرجع دین و اخلاق به شمار مى‏آمد. اما موقعى که کشور به دولت‏هاى خان‏خانى یا ملوک‏الطوایفى (فئودالیسم) تقسیم شد، پیکره‏ها یا هیئت‏هاى دینى به نفع قلمروهاى فئودالى شروع کردند به جنگ و جدال با یکدیگر. به این ترتیب، در عصر جنگ‏ها که از قرن پانزدهم تا شانزدهم طول کشید، نبردهاى خونینى در میان فرقه‏هاى بودایى درگرفت، در همان حال آشوب زمانه دامن‏گیر میسیون‏ها یا دستگاه‏هاى تبلیغاتى کاتولیک‏ها هم شد و سرانجام هم آنان را از ژاپن بیرون راندند.

به این طریق، نظر و منافع حکومت مرکزى در مرحله اول، و همین طور هم نظر و منافع طوایف مسلط یا امیران فئودال در مرحله بعدى، سرنوشت نهادهاى دینى و نهضت‏هاى تبلیغى را تعیین مى‏کرد. کنترل حکومت، که نجبا از آن حمایت مى‏کردند، یا رهبرى آن، که به دست طبقات بالا بود، تقریبا همیشه احساسات و وجدان بیشتر مردم را هدایت مى‏کرد. البته نمونه‏هاى استثنایى هم وجود داشت، مثل موقعى که یک شخصیت قوى اظهار وجود مى‏کرد یا توده مردم صدایشان را بلند مى‏کردند، چنان‏که در قرن سیزدهم مى‏بینیم. وانگهى، حالا دیگر زمانه به‏سرعت در حال دیگرگونى است و زندگى