لینک پرداخت و دانلود در "پایین مطلب"
فرمت فایل: word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحات:20
ایران، جامعه ای است پیچیده و با سابقه تاریخی و فرهنگی دیرینه که بیش از هر. در سه دهه آخر قرن بیستم این کشور رفت و برگشت های متعددی را در فرایند گذر از سنت به مدرنیسم تجربه کرده و به ویژه طی دو دهه بعد از انقلاب، با حاکمیت حکومت دینی، هر چند تکلیف خود را در بسیاری از مباحث بنیادین معاصر از جمله دموکراسی، آزادی، رابطه تجاری و سیاسی با جهان و توسعه اقتصادی و امثال آن تا حدی روشن ساخته ولی برای مثال، هنوز در زمینه مباحث کلیدی چون مبانی ارزشی برنامه ریزی توسعه دچار چالش است. برای مثال، هنوز نمی داند با ماهواره و یا اینترنت چه بکند.
از بعد رتبه بندی جهانی، متأسفانه ایران به دلیل درگیر بودن در بحث مبانی و مفاهیم و کشمکش های سیاسی حاصل از آن و درگیر بودن برخی مسئولان و مدیران عالی در بازی های قدرت به رغم وجود امکانات پیشرفت (منابع سرشار انرژی و مواد خام، نیروی انسانی توسعه خواه و تحول جو و...) وضعیت درخشانی ندارد.
شاخص HDI
سال
۵۵۶%
۱۹۷۵
۵۶۳%
۱۹۸۰
۶۰۷%
۱۹۸۵
۶۴۵%
۱۹۹۰
۶۸۸%
۱۹۹۵
۷۲۱%
۲۰۰۰
از نظر تکنولوژیک، جفری سکس، در دانشگاه هاروارد مطالعه ای انجام داده است و بر اساس دو معیار تعداد حق امتیاز اختراعات به ازای هر یک میلیون نفر جمعیت و سهم صادرات تکنولوژی پیشرفته از GDP، جهان را به سه منطقه تکنولوژیکی زیر تقسیم کرده است.
نوآوران تکنولوژی: کشورهایی هستند که به ازای هر یک میلیون نفر جمعیت ۱۰ حق امتیاز (اختراع ثبت شده) یا بیشتر دارند و صادرات تکنولوژی پیشرفته در این کشورها حداقل ۲ درصد تولید ناخالص داخلی (GDP) آنان را تشکیل می دهد.
کاربران تکنولوژی: این کشورها توانایی بالایی در جذب دانایی ها و تکنولوژی های پیشرفته دارند و زیرساخت لازم را برای این کار فراهم آورده اند.
حذف شدگان (Technologically Excluded)
این کشورها در تولید و در جذب و مصرف تکنولوژی پیشرفته سهمی ندارند و یا سهم آنان ناچیز است.
در نقشه ای که بر این اساس تهیه شده ، گروه اول با رنگ زرد، گروه دوم با رنگ سبز روشن و گروه سوم با رنگ سبز تیره مشخص شده اند. ایران در گروه سوم قرار دارد. شاید گفته شود چون مدل و ارقام این طبقه بندی در دست نیست، نمی توان اعتبار این طبقه بندی را تأیید کرد. ولی شکی نیست که سهم ایران از صادرات تکنولوژی پیشرفته و حق امتیاز که معرف تولید تکنولوژی نوین است بسیار ناچیز است. ایران در سال ۲۰۰۱، تنها ۱ حق امتیاز داشته است. این در حالی است که در سال ۱۹۹۷، این رقم برای آمریکا ۱۱۱۹۰۶ بوده است.
در ارتباط با ISI ( (Information Society Index نیز ایران در گروه پنجم کشورها قرار دارد. ISI شاخص جامعه اطلاعاتی است که بر اساس ۲۳ متغیر در ۴زیر ساخت (زیر ساخت های کامپیوتر، اینترنت، ارتباطات و اجتماعی) کشورها را به ۵ گروه تقسیم کرده است. ۴ گروه اول وارد عصر اطلاعات شده اند که شامل ۵۵ کشور می شود، ولی ۱۵۰ کشور دیگر- از جمله ایران- تازه واردان این جریان هستند. در این کشورها، هنوز زیرساخت لازم برای بهره برداری از عصر دیجیتال ایجاد نشده است. این گروه ۴۰ درصد از جمعیت جهان و ۴ درصد از GDP جهانی را تشکیل می دهند و سهم آنان از مخارج جهانی فناوری اطلاعات و ارتباطات ICT)) کمتر از ۱ درصد است. فاصله این گروه با ۴ گروه دیگر است که شکاف دیجیتال را پدید آورده است. ۵۵ کشور ۴ گروه اول، ۹۷ درصد GDP جهانی و ۹۹ درصد مخارج ICT را دارند. نکته جالب آن که امارات متحده در سال های اخیر با نرخ رشد ۲۰ درصد در زمینه ICT از همه کشورها از نظر رشد جلو افتاده است.
شاید معتبرترین اطلاعات موجود در مورد سنجش وضعیت ایران در مقایسه با کشورهای جهان پروژه توسعه انسانی باشد که توسط برنامه توسعه ملل متحد (UNDP) اجرا می شود و بر حسب شاخص توسعه انسانی HDI)) کشورها را رتبه بندی می کند. البته این شاخص به طور مستقیم وضعیت دیجیتالی را نمی سنجد. ولی مؤلفه های آن معرف زیرساخت های مهمی است که برای استفاده از دستاوردهای انقلاب دیجیتال در فرایند توسعه ضرورت حیاتی دارند. بد نیست به نتایج گزارش ۲۰۰۲ در مورد ایران نگاهی بیفکنیم.
در این گزارش، ایران در میان ۱۷۳ کشور، با رتبه ۹۸ در گروه میانه قرار دارد و ارزش شاخص HDI برای آن ۷۲۱/۰ محاسبه شده است. از سال ۱۹۷۵ وضع ایران در این شاخص به شرح جدول شماره ۱ بوده است.
مقاله ایران وانقلاب دیجیتال
