دامنه کاربرد:
این استاندارد باید برای حسابداری سرمایه گذاری در واحدهای تجاری وابسته در صورتهای مالی تلفیقی و صورتهای مالی جداگانه واحد سرمایه گذار به کار گرفته شود. الزامات این استاندارد در مورد کلیه واحدهای سرمایه
گذار از جمله شرکتهای تخصصی سرمایه گذاری کاربرد دارد.
واحد تجاری وابسته:
عبارتست از یک واحد سرمایه پذیر که واحد سرمایه گذار در آن نفوذ قابل ملاحظه دارد، اما واحد تجاری فرعی یا مشارکت خاص واحد سرمایه گذار نیست.
ارتباط بین واحد سرمایه گذار و واحد سرمایه پذیر:
سه نوع رابطه می تواند بین واحد سرمایه گذار و سرمایه پذیر وجود داشته باشد:
1-رابطه معمولی بین واحد تجاری و سهامدار،
2-رابطه خاص بین واحد سرمایه گذار و سرمایه پذیر که ویژگی آن توان واحد سرمایه گدار در کنترل سیاستهای مالی وعملیاتی واحد سرمایه پذیر می باشد (رابطه واحد تجاری اصلی و واحد تجاری فرعی)، و
3-رابطه خاص بین واحد سرمایه گذار و سرمایه پذیر که ویژگی آن وجود نفوذ قابل ملاحظه بر سیاستهای مالی وعملیاتی واحد سرمایه پذیر می باشد (رابطه بین واحد تجاری سرمایه گذار و واحد تجاری وابسته).
نفوذ قابل ملاحظه:
عبارت است از مشارکت در تصمیم گیریهای مربوط به سیاستهای مالی و عملیاتی واحد تجاری، ولی نه در حد کنترل سیاستهای مزبور.
موارد زیر ممکن است به تنهایی یا در مجموع بیانگر نفوذ قابل ملاحظه باشد:
قدرت رای کافی واحد سرمایه گذار در واحد سرمایه پذیر
عضویت در هیات مدیره یا دیگر ارکان اداره کننده مشابه واحد سرمایه گذار
مشارکت در تصمیم گیری برای پرداخت یا نگهداری سود واحد سرمایه گذار
مشارکت در سایر فرایندهای سیاست گذاری واحد سرمایه پذیر
معاملات عمده بین واحد سرمایه گذار و واحد سرمایه پذیر
تبادل کارکنان رده مدیریت
وابستگی به اطلاعات فنی اساسی
فرض: دارا بودن حداقل 20% قدرت رای در واحد
سرمایه پذیر نشانه نفوذ قابل ملاحظه است.
تفاوت بین قدرت رای دهی و حقوق مالکیت:
قدرت رای دهی در تعیین نفوذ قابل ملاحظه مهم است، در حالیکه حقوق مالکیت برای محاسبه سهم واحد سرمایه گذار از سود یا زیان خالص داراییهای واحد تجاری وابسته کاربرد دارد.
نحوه حسابداری سرمایه گذاری در واحد تجاری وابسته به منظور انعکاس در صورتهای مالی تلفیقی
حسابداری سرمایه گذاری در واحد تجاری وابسته به منظور انعکاس در صورتهای مالی تلفیقی باید به روش ارزش ویژه انجام شود، مگر اینکه سرمایه گذاری تنها برای واگذاری در آینده نزدیک تحصیل و نگهداری شود که
در این صورت حسابداری آن باید به روش بهای تمام شده انجام گیرد.
روش های حسابداری
روش ارزش ویژه:
ویژگیهای اصلی روش ارزش ویژه به شرح زیر است:
الف . ثبت سرمایه گذاری در ابتدا به بهای تمام شده،
ب . تغییر مبلغ دفتری سرمایه گذاری به میزان سهم واحد سرمایه گذار از سود یا زیان واحد سرمایه پذیر،
ج . منظور کردن سهم واحد سرمایه گذار از سود یا زیان بعد از تحصیل واحد سرمایه پذیر، در صورت سود و زیان واحد سرمایه گذار،
د . کاهش مبلغ دفتری سرمایه گذاری به میزان سود سهام دریافتی یا دریافتنی از واحد سرمایه پذیر،
ه . تعدیل مبلغ دفتری سرمایه گذاری در صورت لزوم، به میزان سهم واحد سرمایه گذار از تغییر درحقوق صاحبان سرمایه واحد سرمایه پذیر بعد از تاریخ تحصیل که آثار آن در صورت سود و زیان واحد سرمایه پذیر
انعکاس نیافته است مثل تغییرات ناشی از تجدید ارزیابی.
روشهای حسابداری
روش بهای تمام شده:
ویژگی های اصلی روش بهای تمام شده به شرح زیر است:
الف . ثبت سرمایه گذاری به بهای تمام شده در زمان خرید،
ب . شناسایی سود سهام دریافتی یا دریافتنی از محل سودهای تحصیل شده توسط واحد سرمایه پذیر به عنوان درآمد،
ج . کاهش مبلغ دفتری سرمایه گذاری در صورت توزیع سود سهام از محل سودهای قبل از تاریخ تحصیل.
روشهای حسابداری
تفاوت روش ارزش ویژه با روش بهای تمام شده :
1-در روش بهای تمام شده، در صورتهای مالی واحد سرمایه گذار، سودهای تقسیم نشده و زیانهای تحمل شده به وسیله واحد سرمایه پذیر، منعکس نمی شود.
2-در روش بهای تمام شده، با محدود کردن شناسایی درآمد ناشی از سرمایه گذاری به سود سهام دریافتی یا دریافتی از واحد سرمایه پذیر، لزوما” ارتباطی بین سود سهام ناشی از سرمایه گذاری افشا شده در صورتهای
مالی واحد سرمایه گذار و نتایج عملکرد واقعی واحد سرمایه پذیر در دوره های مختلف وجود ندارد.
3-در روش ارزش ویژه، سرمایه گذار سود خود از سود، زیان و اندوخته های واحد تجاری وابسته را صرفنظر از میزان توزیع سود به وسیله واحد سرمایه پذیر شناسایی می کند.
کاربرد روش ارزش ویژه:
برای محاسبه مبالغی که با استفاده از روش ارزش ویژه در صورتهای مالی تلفیقی منعکس می شود از ضوابطی مشابه با ضوابط تلفیق استفاده می شود.
شامل 42 اسلاید POWERPOINT
دانلود پاورپوینت استاندارد حسابداری شماره 20 , حسابداری سرمایه گذاری در واحدهای تجاری وابسته
