دانلود مقاله کفپوشهای استانداردبرای نابینایان

اختصاصی از فایل هلپ دانلود مقاله کفپوشهای استانداردبرای نابینایان دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

تعریف کفپوش
به رویه‌ها و لایه‌هایی که بر روی کف یک ساختمان یا هر مکان دیگر پوشانده شود کفپوش می‌گویند. کفپوش‌ها در شاخه‌ای از صنعت به نام کفسازی کاربرد دارند.
کفپوشها در بسیاری از زمین‌های ورزشی و همچنین برخی استخرها (برای جلوگیری از سر خوردن) بکار می‌روند. در برخی زمینهای فوتبال از کفپوشهای چمن‌نما استفاده می‌شود.
کفپوش‌ها بنا به جنس ماده بکار رفته می‌تواند در انواع زیر باشد:
• در ساختمانهای مسکونی:
سنگ (مرمر، گرانیت و غیره)، لاستیک، پی.وی.سی، کاشی، چوب (پارکت)، مخمل، موکت، فرش و غیره.
• در صنعت:
پشم‌شیشه، نایلون، چوب پنبه، پشم، ورقه (فلزی)، وینیفلکس و وینیل گرانیت، سیمان، بتن و غیره.
کفپوش‌ها بنا به کاربردشان به گونه‌های زیر بخش می‌شوند:
• کفپوش حفاظتی
• کفپوش گرمایشی
• کفپوش متحرک
• کفپوش پُرزدار
کفپوشهای متحرک امکان کنترل دما و جریان هوای محیط را ممکن میسازد، همچنین کابلهای برق و داده‌ها توسط این کفپوشها محافظت و نگهداری می‌شوند.
حمل و نقل معلولین در محیط های شهری و وسایل مربوطه
6- وسایل و تجهیزات توانبخشی مختص معلولین جسمی- حرکتی
1-6- واکر کوچک بی چرخ.
2-6- واکر بزرگ بی چرخ.
3-6- واکر کوچک چرخدار کوتاه.
4-6- واکر بزرگ چرخدار بلند.
5-6-صندلی چرخدار کوچک (ویلچر)
6-6- صندلی چرخدار بزرگ (ویلچر)
7-6-کفش طبی در اندازه های مختلف.
8-6- عصای زیر بغل و معلولین.
9-6- صندلی مخصوص کودکان C.P
10-6- صندلی ویژه افراد چپ دست.
7- دلیل انتخاب صندلی چرخدار:
بمنظور عمومیت بخشیدن به ضوابط بطوری که بتواند جوابگوی گروه وسیعی از معلولان جسمی- حرکتی باشد صندلی چرخدار به عنوان حجیم ترین و جایگیر ترین وسیله کمکی و شخص معلول استفاده کننده از آن، با بیشترین محدودیت حرکتی، به عنوان مبنا قرار داده می شود.
8- فضای لازم برای حرکت، چرخش و عقب گرد صندلی چرخدار:
1-8- توالت، حمام، لوازم و سرویس های بهداشتی و آشپزخانه ها:
به منظور استفاده بهتر از سرویس های بهداشتی، حمام و توالت و لوازم آشپزخانه لازم است که فضایی برای چرخش صندلی چرخدار در نظر گرفته شود و با در نظر گرفتن این فضاست که شخص معلول می تواند به آسانی به کنار توالت فرنگی ، وان، دوش حمام، ماشین لباسشویی، یخچال برقی و مقابل دستشویی، اجاق گاز و میز آشپزخانه برسد و به فعالیت بپردازد.

2-8- ورودیها، و راهروهای افقی و عمودی:
اساساً ورودیها، و راهروهای داخلی باید اولا دارای عرضی بیشتر از 100 سانتیمتر و ثانیا دارای طولی کمتر از 10 متر باشند و ثالثاً به فرد معمولی که بر روی صندلی چرخدار نشسته امکان عقب گرد و مانور دهند. برای این منظور در نظر گرفتن فضای لازم برای مانور و چرخش صندلی چرخدار در حوالی ورودیها، نواحی ابتدایی و انتهایی، جلو درها و بطور کلی در فاصله ای کمتر از 10 متر ضروری می باشد، اصولا فضای مانور باید در سطح مسطح واقع شود.
3-8- پیاده روها:
حداقل عرض پیاده روها باید 90 سانتی متر باشد زیرا معمولا یک طرف پیاده روها آزاد است در حالی که هر دو طرف راهروها به توسط دیوار بسته بوده از فعالیت جانبی بدن معلول به طرفین جلوگیری می کند.
9- حمل و نقل معلولین جسمی- حرکتی در محیط شهری و مشکلات و مسایل کلی مربوط به آن:
اساساً در محیط شهر، موانع و سدهایی وجود دارد که تردد و حمل و نقل معلولین جسمی- حرکتی را با اشکالاتی مواجه نموده است.
مطابق آمار رسمی سالنامه آماری کشور در مهر ماه 1387، تعداد -/804/515 نفر معلول در سرتاسر کشور وجود داشته است و بر اساس گزارش سازمان ملل متحد منتشر شده در سال 1982، هم اکنون بیش از پانصد میلیون نفر معلول در جهان وجود دارد.
معلولیت این افراد ناشی از اختلال در سیستم عصبی نقص عضو و یا به هم خوردن حالت روحی آنها می باشد. آنها استحقاق استفاده از امکانات مساوی و حقوق یکسان در مقایسه با افراد عادی و نرمال را دارند.
سند ارزشمند سازمان ملل متحد حاکی از آنست که می بایست موانع فیزیکی جسمانی و روانی- اجتماعی موجود در مقابل معلولین را از بین ببرند و امکانات مساوی برای تمام شهروندان خود را فراهم نمایند و میلیونها انسان را از تبعیض جسمی نجات داده، در داخل بافت شهری وارد سازند.
پرواضح است که سالمندان و معلولان دارای مسایل و مشکلات عدیده ای بوده و می بایست برای آنها، متناسب با وضعیت جسمی شان توقفگاههای ویژه ایجاد و یا تابلوهایی را نصب نمود که محل توقف فرد معلول را مشخص نماید. سرعت حرکت وسیله نقلیه نیزحائز اهمیت است. اتوبوسهای شهری در نقاط حساس و نواحی مرکزی از مسیرهای ویژه استفاده می کنند. تعداد بیش از حد وسایل نقلیه این شهرها بصورتی است که یک مسافر بیش از 15 دقیقه منتظر اتوبوس شهری و 5 دقیقه منتظر متروی زیر زمینی نمی شود.
نظافت و راحتی وسیله نقلیه عمومی نیز از اهمیت خاصی برخوردار است. در این زمینه نمی توان سهمیه معلولین جسمی- حرکتی و سالمندان را به دست فراموشی سپرد. این افراد باید به آسانی از تمام وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کنند این وسایل باید به نحوی ساخته شوند تا معلولینی که بر روی صندلی چرخدار نشسته اند بتوانند راحت وارد آنها شده و در محل مناسب قرار گیرند. در داخل این وسایل باید حداقل 3 صندلی در نزدیکی ورودیهای اصلی برای معلولین سالمندان و زنان باردار اختصاص داده شود. این اشخاص می توانند برای راحتی و بدون عمل و بدون آنکه مجبور شوند از راهرو داخلی وسیله نقلیه عبور نمایند. از در خروجی آن نیز وارد شوند و در محل مناسب بنشینند.
ایستگاه نیز باید هم سطح کف وسیله نقلیه قرار گیرد. در غیر این صورت می توان از سطوح شیب دار مورب یا صفحات متحرک جرثقیلی خودکاری که متصل به وسیله نقلیه هستند، استفاده کرد.
آسانسور برقی و سطوح شیب دار متحرک نیز می توانند انسانها را به طبقات زیر زمین برسانند. ایستگاه اتوبوس یا متروی شهری نیز باید حتماً به صورت سر پوشیده انتخاب شود تا مسافرین را از تحولات جوی در امان نگه دارد. ایستگاه باید مجهز به تلفن عمومی باشد و در نزدیکی آن توالت عمومی، صندوق پست، شیر آب آشامیدنی، سطل زباله و بخصوص پارکینگ عمومی قرار داده شود. در این صورت در این پارکینگ باید به نسبت هر 50 ماشین یا کمتر از آن، یک محل برای معلولین در نظر گرفته شود. پارکینگ معلولین باید دارای ابعاد 320× 500 سانتی متر بوده با علامت ویژه مشخص گردد در صورتیکه پارکینگ به صورت کرایه ای اداره می شود، فضای مخصوص پارکینگ معلولین باید به صورت مجانی در اختیار آنها گذاشته شود و هرگز محل آنها از طرف دیگران اشغال نگردد. در داخل واگنهای قطار شهری و متروی برقی نیز باید حداقل یک محل برای معلولینی که از صندلی چرخدار استفاده می کنند انتخاب شود. در ورودی کلیه وسایل نقلیه ای که از طرف معلولین مورد استفاده واقع می شود نیز باید طوری انتخاب گردید که صندلی چرخدار بتواند بدون اشکال از آن عبور کند. در این صورت این وسایل باید با علامات مخصوص مشخص شوند. استفاده از تلفن داخلی و زنگ اعلان خطر در دسترسی معلولین نیز ضروری است استفاده از رنگهای متضاد و مصالح مختلف می تواند راه حل مناسبی برای تغییر مسیر پیاده رو یا وجود سطح شیبدار برای نابینایان و کسانی که دارای دید محدود هستند، واقع شود. در این صورت نابینا می تواند وجود سطح شیبدار یا تغییر جهت مسیر را با استفاده از تشخیص صدای ضربه عصا یا پا، بر روی مصالح کف پوش دریابد. استفاده از رنگ هایی که به صورت متضاد و یا با مصالح گوناگون بر روی دیوارها کشیده می شوند نیز حائز اهمیت است. ثانیاً می تواند با لمس کردن مسیر خط کشی شده ای که بر روی دیوار ترسیم شده است، مصالح گوناگون را از یکدیگر تشخیص دهد و راه خود را انتخاب نماید. می توان از بوهای مختلف نیز در تعیین مسیر نابینایان استفاده کرد. بعضی از نابینایان به دستگاههای الکترونیکی حساسی مجهز هستند که قادرند آنها را در مسیر خود هدایت نمایند. این دستگاهها به کمک ارتعاشات صوتی اشیاء موجود در محوطه حرکت نابینا را به او اعلام می کند و وی را همانند کسی که در داخل معبر معینی در حرکت است، راهنمایی می کند. در اینجا تذکر یک نکته ضروری است که مسیرهای عبوری، راهروها و گذرگاههای خارجی در عرض 120 سانتی متر و ارتفاعی برابر 210 سانتی متر نباید هیچگونه شیء قرار داده شود. این مسئله در حرکت آزاد نابینایان، معلولین جسمی- حرکتی و حتی افراد سالم مهم می باشد.
10- محلهای عبور پیاده روها و گذرگاههای خارجی
1-10- موازین و معیارهای طراحی:
کلیه ساختمانهای مسکونی، اداری و تجاری باید طوری در نظر گرفته شوند که ورودی اصلی آنها توسط یک ناحیه مسطح (پیاده رو یا گذرگاه) به ساختمانها و تأسیسات فرعی اطراف متصل گردد.
این پیاده رو ها، حتی الامکان باید عریض، مسطح و بدون موانع سد معبری بوده و به آسانی از طرف معلولین و افرادی که به عللی دارای حرکت کند هستند (کودکان و کهنسالان) قابل استفاده باشند.
وقتی صحبت از قابلیت استفاده معلول از پیاده رو یا ورودی ساختمان می کنیم منظور این است که راه برود و وارد کلیه ساختمانها، اماکن و مغازه هایی که در طول مسیر حرکت وی قرار دارند، بشود و به کارهای خود بصورت خودکفا رسیدگی کند.
اساساً مسیر پیاده رو باید آزاد باشد این مسئله در جلوگیری از زمین خوردن افراد سالم و جلوگیری از افزایش معلولین نیز اهمیت فوق العاده ای دارد.
عرض پیاده رو نباید هیچگاه کمتر از 90 سانتی متر باشد علاوه بر آن در مسیر پیاده رو باید فضای لازم برای تغییر جهت، عقب گرد و چرخش صندلی چرخدار نیز وجود داشته باشد.
هرگاه با اختلاف سطح برخورد کنیم می توانیم از سطح شیبدار (رمپ) استفاده کنیم در این صورت اولا رمپ باید دارای شیب ملایمی باشد و ثانیاً ورود سطح شیبدار باید به وسیله رنگ و یا به کمک علامت مخصوص مشخص گردد تا فرد را برای مقابله با آن آماده سازد و هرگز مجبور به برخورد با آن نباشد.
2-10 مشخصات و ابعاد پیاده روها:
1-2-10- عرض پیاده رو: عرض پیاده رو نباید هرگز کوچکتر از 90 سانتیمتر باشد.
2-2-10- پاگردها: در فواصل 10 متری باید همواره ناحیه ای مسطح برای تغییر جهت، چرخش و عقب گرد صندلی چرخدار در نظر گرفته شود.
3-2-10- تغییر جهت، گردش و پیچش پیاده رو:
هرگاه پیاده رو از حالت مستقیم خارج شود، باید در حوالی زاویه چرخش (قبل و بعد از آن) و تا فاصله 170 سانتیمتری از حد خارجی زاویه چرخش پیاده رو را در سطوحی مسطح قرار دارد.
4-2-10- جدولها و لبه های کناری پیاده رو:
بلندی جدول و لبه های کناری پیاده رو از سطح کف نباید بیشتر از 10 سانتیمتر باشد.
5-2-10- سطح شیب دار طولی پیاده رو:
معمولا رمپ پیاده رو نباید هرگز شیبی بیشتر از پنج درصد داشته باشد.
6-2-10- پاگردهای میانی در سطوح شیبدار:
هر گاه سطح رمپ دارای شیبی کمتر از پنج درصد است می توان در فواصل 15متری، ناحیه ای مسطح برای استراحت توقف معلول در نظر گرفت.
7-2-10- سطح شیب دار عرضی پیاده رو:
سطح شیب دار عرضی پیاده رو نباید بیشتر از یک درصد باشد.
8-2-10- اختلاف سطوح جانبی پیاده رو با خیابان و یا در سطح مورب:
هر گاه با اختلاف سطوح جانبی پیاده رو با خیابان و یا در سطح مورب روبرو شویم مجموع دو زاویه ای که سطوح مورب با افق می سازند نباید هرگز بیشتر از 22% باشد.
9-2-10- ارتفاع بین سطوح مختلف: ارتفاع مناسب بین سطح پیاده رو و سطح خیابان یا باغچه نزدیک آن نباید بیشتر از 5/2 سانتی متر باشد.
10-2-10- ارتفاع بین سطوح مختلف در مقابل ورودی گاراژها: هر گاه پیاده رو مقابل گاراژها و مغازه ها، به خیابان بصورت جانبی متصل گردد می توان رمپ جانبی با شیبی برابر 15% نیز در نظر گرفت.
11-2-10- موانع و سدمعبرهای موجود در مسیر پیاده رو:
در مسیر پیاده رو نباید هیچگونه مانعی در ارتفاع پایین تر از 210 سانتی متر از سطح زمین وجود داشته باشد.
12-2-10-ناحیه خط کشی روی آسفالت خیابان:حداقل عرض محل خط کشی
آسفالت خیابان برابر 150 سانتی متر است اگر خیابان دو طرفه است، بهتر است از ناحیه میانی آن جزیره ای به عرض حداقل 150 سانتی متر در نظر گرفته شود تا فرد معلول بتواند در مقابل آن اندکی تأمل کند پس از نگاه کردن به طرف چپ و راست خود و کنترل وضع خیابان و آمادگی مجدد دوباره به راه خود ادامه دهد.
3-10- کف پوشها:موازین و معیارهای طراحی:
در کلیه ساختمانهای خصوصی و یا عمومی کف پوشهای داخلی و خارجی باید اولا در سطحی مسطح قرار گیرند و ثانیاً هرگز از نوع لغزنده انتخاب نشوند.
هر گاه با اختلاف سطح روبرو هستیم ارتفاع را باید به کمک سطح شیبدار حل کنیم. بدین معنی که محل کار در دو یا چند سطح مسطح ودر ارتفاعات مختلف بنحوی قرار دارند که به وسیله رامپ به یکدیگر متصل شوند. زیرا فرد معلول باید از سطح شیبدار همواره به کمک اختلاف رنگ یا تفاوت مصالح از کف پوش ساختمان آگاه شده و برای وی از فاصله دور قابل تمیز و تشخیص باشد.
کلیه کف پوشها نباید دارای سطحی لغزنده و لیز باشند. منظور از لغزنده نبودن آن است که کف پوشهای ساختمانی باید از مصالحی تشکیل شده باشند که هر گاه ضریب اصطکاک آنها را اندازه گیری کنیم، این ضریب بزرگتر از ارقام زیر باشد.
1- ضریب اصطکاک کف پوش پلاستیکی با سطح کف پوش خیس = 40%
2- ضریب اصطکاک کف کفش چرمی با سطح کف پوش خشک= 40%
11- وسایل و لوازم خدماتی
الف- معیارهای طراحی:
تمام وسایل و لوازم که در اماکن خصوصی یا عمومی به کار گرفته می شوند باید به آسانی از طرف معلولین مورد استفاده قرار گیرند.
ب- مشخصات و ابعاد وسایل و لوازم خدماتی:
1- شیر آب فشاری (فواره آب آشامیدنی):
فواره های آب آشامیدنی عمومی باید دارای شیر آب فشاری باشند. در اماکن عمومی بهتر است دو عدد شیر آب یکی در ارتفاع 76 سانتی متر و دیگری در ارتفاع 91 سانتی متر از سطح زمین کار گذاشته شود.
2- وسایل خودکار (اتوماتیک ) دریافت اجناس:
وسایل خودکار دریافت اجناس (سیگار فروشی، روزنامه فروشی و نوشابه فروشی خودکار و غیره)باید حتماً دارای دکمه فشاری برای تقاضای جنس باشند. در این صورت این دکمه نباید در ارتفاعی کمتر از 120 تا 130 سانتیمتر از سطح زمین قرار داده شود. علاوه بر آن در مقابل دستگاه خودکار و تا فاصله 150 سانتیمتری نباید هیچگونه وسیله ثابت یا متحرکی وجود داشته باشد که از حرکت معلولین جلوگیری بعمل آورد.
3- سطل های زباله شهری:
جعبه های زباله شهری، نباید در ارتفاعی بیشتر از 102 سانتیمتر از سطح زمین و در ناحیه فوقانی سطل زباله میله و دستگیره ای ثابتی را کار گذاشت تا معلولین بتوانند به آن تکیه داده و زباله را درون سطل بگذارند.

4- تلفنهای عمومی:
تلفنهای عمومی شهری باید قابل استفاده معلولین نیز باشد در اماکن عمومی لازم است به نسبت هر ده دستگاه تلفن، یک تلفن برای معلولین در نظر گرفته شود در این صورت گوشی تلفن نباید در ارتفاعی بیشتر از 120 تا 130 سانتی متر از سطح زمین قرار داده شود. ارتفاع دستگاه تلفن از سطح زمین برابر با 90 سانتیمتر می باشد.
اگر تلفن عمومی درداخل اتاقک قرار دارد ابعاد اتاقک نباید از 140× 110 سانتی متر کمتر در نظر گرفته شود. عرض درب ورودی اتاقک نیز نباید هرگز کمتر از 85 سانتی متر انتخاب شود.
درها و ورودیها:
الف- موازین و معیارهای طراحی: درها و ورودیهای ساختمانی باید بطریقی طراحی گردند که به آسانی از طرف معلولان مورد استفاده قرار گیرند. در صورتیکه از در شیشه ای استفاده می شود اولا ناحیه تحتانی آن باید از مصالحی ساخته شود که در مقابل برخورد با صندلی چرخدار مقاومت کند و ثانیاً از فاصله دور برای معلولین قابل تمیز و تشخیص باشد.

فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد

تعداد صفحات این مقاله 20   صفحه

پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید