لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 11
بیابان زدایی
به دنبال خشکسالی ها و قحطی شدید و گسترده اواخر دهه 1960و اوایل دهه 1970 در آفریقا، موضوع بیابان به عنوان یک معضل جهانی مطرح گردید. سازمان ملل بلافاصله UNEP را به عنوان یک آژانس تخصصی بین المللی مامور اقدامات وسیع اجرائی آموزشی مقابله با بیابان زایی در سطح چهار قاره آسیا، آفریقا، آمریکای لاتین و اروپا نمود، گر چه این اقدامات بسیار خوب اجرا شدند ولی در مقیاس های کوچک انجام شده و هماهنگی بین کشورهای مختلف در این زمینه وجود نداشت. ارزیابی ها نشان داد که این اقدامات متناسب با نیازهای جامعه جهانی نبوده و راه حل اساسی برای رفع مشکل بیابان زایی نمی تواند باشد. لذا موضوع در کنفرانس سران سال 1992 در ریو دو ژانیرو برزیل تحت عنوان کنفرانس سازمان ملل، محیط زیست و توسعه بطور جدی مطرح و منجر به تنظیم فصل 12 از قطعنامه دستور کار 21 شد. در این فصل از جامعه جهانی خواسته شد که با موضوع بیابان زایی و خشگسالی بطور جدی برخورد شود. در این ارتباط سازمان ملل در 17 ژوئن 1994 متن کنوانسیون را نهایی نمود.
در تاریخ 14 و 15 اکتبر 1994 این معاهده در پاریس آماده شد که ایران سومین کشور امضاء کننده و بصورت یکی از اعضای متعاهد آن در آمد. و در 26 دسامبر 1996 فعالییت رسمی خود را شروع کرد. تاریخ امضای ایران 14/10/1994 است. و در تاریخ 28/07/1997 به رسمییت در آمد.
سازمان جنگلها و مراتع کشور به عنوان مرجع ملی جمهوری اسلامی ایران در این کنواسیون از ابتدای شکل گیری برخوردی فعال با آن داشته است. با توجه به اهمیت کنوانسیون در ایجاد عزمی بین المللی جهت مقابله با بیابان زایی در جهان، دفتر فنی تثبیت شن و بیابان زدائی سازمان جنگلها و مراتع کشور در خصوص تدوین و تنظیم متن حاضر که توسط مجلس شورای اسلامی به تصویب رسیده، اهتمام ورزیده است. امید است که مورد استفاده صاحبنظران و اندیشمندان امور حفاظت و بهره برداری آب و خاک قرار گیرد.
از نظر کنوانسیون:
1- بیابان زایی به معنی تخریب سرزمین در مناطق خشک، نیمه خشک و خشک نیمه مرطوب ناشی از عوامل مختلف از جمله تغیرات آب و هوا و فعالیت های انسانی می باشد.
2- بیابان زدایی فعالیتهایی را شامل می شود که بخشی از توسعه جامع سرزمین در مناطق خشک، نیمه خشک و خشک نیمه مرطوب در راستای توسعه پایدار در بر گرفته و هدف آن عبارت است از:
1. جلوگیری و یا کاهش تخریب سرزمین،
2. احیاء زمینهای جزئآ تخریب شده،
3. احیاء زمینهای جزئاً بیابانی شده
کنوانسیون دارای 40 ماده و 4 الحاقیه میباشد.
ماده 3- اصول
برای دستیابی به اهداف این کنوانسیون و اجرای مفاد آن، اعضا باید از جمله بر طبق موارد زیر هدایت شوند.
الف. طرفها باید اطمینان یابند که تصمیمات آنها در طراحی و اجرای برنامه های بیابان زدایی و کاهش اثرات جشکسالی با مشارکت مردم و جوامع محلی صورت گرفته و همچنین در سطوح بالاتر محیط مناسبی ایجاد گردد تا اقدام در سطوح ملی و محلی را تسهیل نماید.
ب. طرفها باید روح مشارکت، همکاریها را در بین تمام سطح دولتی، جوامع، سازمانهای غیر دولتی، مالکین به منظور ایجاد درک بهتر از ماهیت و ارزش زمین و منابع محدود آبی در مناطق آسیب دیده توسعه دهند و جهت به کار گیری پایدار آنها تلاش نمایند
ماده 5- تعهدات اعضای متعاهد
عوامل اصلی بیابان زایی را شناسایی و به عوامل اجتماعی-اقتصادی مؤثر در روند بیابان زایی توجه خاص معمول دارند،
آگاهی را ارتقاء داده و مشارکت جوامع محلی، به ویژه زنان و جوانان را با حمایت سازمانهای غیر دولتی، در کوشش هایشان برای بیابان زدایی و کاهش اثرات خشکسالی تسهیل نمایند واز طریق تقویت قوانین موجود، به نحو مطلوب و در صورتی که چنین قوانیی وجود ندارد، با تهیه قوانین جدید و ایجاد سیاستهای دراز مدت و برنامه های عمل، یک محیط کار ایجاد نمایند
برای به اجرا در آوردن این کنوانسیون برنامه اقدام ملی در نظر گرفته شده است. سمت گیری برنامه اقدام ملی، آنچنانکه در توافق نامه آمده، به سوی فرایند است، با این وجود، درک این نکته همچنان مشکل است که ارزش اصلی برنامه اقدام ملی در تولید یک سند نهایی نیست بلکه ارزش واقعی آن در نهادینه کردن یک چهارچوب قابل انعطاف و پویا برای مشارکت در سیاستگزاری، برنامه ریزی، طراحی و اجرای برنامه در زمینه های کنترل بیابان، آمادگی برای خشکسالی و کاهش اثرات نهفته است.
سیمای بیابانی