(شامل 79 صفحه word )
فهرست مطالب:
زبان و ادبیات فارسی
نقش تربیتی معلم
منابع
ادبیات فارسی تنها بخشی از ادبیات ایرانی را تشکیل میدهد! این یک واقعیت است، که به نظر می آید سال هاست بسیاری به خاطر مسایل سیاسی یا هر چیز دیگر آن را از یاد برده اند و یا خود را به فراموشی زده اند. درست مثل اهمیت تدریس زبان پهلوی در دانشکده های ادبیات فارسی که پس از انقلاب 57 ایران به خاطر نام " پهلوی" به وسیله عده ای فرصت طلب که اسیر نام ها بودند ، حذف شد و دانشجویان را از آموختن بخش مهمی از ادبیات ایرانی و زبان فارسی محروم کردند.
آنها، به جای دفاع از زبان فارسی و ذکر اهمیت این واحد درسی از ترس آنکه مبادا تهمت شاهنشانی به آنها زده شود این واحد را حذف کردند. کسانی که ادبیات برای آنها منبع در آمد بود، نه منبع عشق.شاید بهتر باشد برای معرفی این گروه و رفتار آنها با ادبیات و اهل ادب به سخنی از دکتر "حسین بهزادی اندهجردی"استاد دانشگاه اشاره کنم ، که می گوید:« بسیاری از کروات بندها و مینی ژوپ پوش ها که سوگند شان به « خاک پای اقدس ملوکانه »بود، ریش گذاشتند و باشرکت در کمیته های پاک سازی به قطع حقوق همکاران و همکلاسان و استادان و ولی نعمت های خود پردا ختند و به زن و فرزند و عائله آن ها هم رحم نکردند.»( زندگی و خدمات علمی و فرهنگی اسماع یل حاکمی والا،انجمن آثار و مفاخر ، صفحه 151). با حضور چنین کسانی بود که سال ها شاهنامه بزرگ فردوسی را بدون هیچ مقدمه ای تدریس کردند بی آنکه ریشه واژه های قدرتمند شاعرانه فردوسی را که از زبان اصیل ایرانی زاییده شده بود معرفی کنند. سال ها نام ایران را در ادبیات فارسی خواندیم و گفتیم«چو ایران مباشد تن مباد/ بدین بوم بر زنده یک تن مباد» بی آنکه کسی بگوید ریشه واژه ایران از کجا بدست آمده است و چرا قرن هاست که نام کشور ما ایران است. و ما سال ها ندانستیم زبانی که فردوسی شاهنامه را از آن به فارسی منظوم در آورد چیست؟ پس از گذشت سال ها آقایان تازه متوجه شده اند که چه اشتباهی کرده اند ؛ و قرار شده است در دانشکده های ادبیات فارسی دو واحد « زبان پهلوی» با نام « فارسی میانه » تدریس شود. قصد ندارم به این مسئله بپردازم تنها قصد این بود که نمونه ای از جفاهایی را که به زبان و ادبیات این مرز و بوم شده است را بگویم! اما از این دو واحد درسی که بگذریم ، ظلم بزرگ دیگری در حق فرهنگ و ادبیات کهن ایرانی شده است که متاسفانه به نظر می آید عده ای خواسته و عده ای ناخواسته در آن دست دارند و می خواهند بخشی از فرهنگ و ادبیات این سرزمین را به فراموشی بسپارند و از خاطر صاحبان این سرزمین پاک کنند. بی هیچ تردیدی ایران از جمله کشورهای بزرگ جهان است که آثار ادبی و فرهنگی آن بیش از چند هزار سال سابقه دارد. دکتر" محسن ابوالقاسمی" در کتاب « تاریخ مختصر زبان فارسی» می نویسد:« دراوایل هزاره اول پیش از میلاد مسیح ، ایرانی باستان ، در بخش های مختلف ایران به صورت های مختلفی درآمده بود که هر صورت آن، زبان مستقلی شده بود. درمیان زبان های منشعب شده از ایرانی باستان تنها از زبان های زیر اثر به جای مانده است : سکایی، مادی ، فارسی باستان ، اوستایی.» . ایران در زمان حکومت «مادها» و «هخامنشیان» از وسعت زیادی برخورداربوده است و تمام کشورهای همسایه کنونی خود از جمله کشورهای فارسی زبان کنونی را نیز در خود جای داده بود. پس زبان وادبیات ایرانی نسبت به زبان و ادبیات فارسی از سابقه بیشتری برخودار است. البته اشاره به زبان و ادبیات ایرانی هیچ ربطی به ایران کنونی ندارد، بلکه ایران کنونی نیز بخشی از آن بشمار می رود. دکتر ابوالقاسم اسماعیل پور،می گوید:« ما در دانشگاه تنها بخشی از ادبیات خود را تدریس می کنیم که مربوط به زبان فارسی است و از یاد برده ایم که ایران دارای ادبیاتی به قدمت3 هزار سال است. باید نام دانشکده های ادبیات فارسی به دانشکده های ادبیات ایرانی تغییریابد؛ چرا که ادبیات ایرانی شامل چندین بخش است و ادبیات فارسی تنها بخشی ازآن را تشکیل می دهد».
شرح تجربیات کاری یک دبیر ادبیات فارسی (با طرح مباحث زبان و ادبیات فارسی)
