شوشتر از شهرهای استان خوزستان در جنوب غربی ایران است. این شهر یکی از شهرهای باستانی است که ریشه در تاریخ کهن کشورمان دارد. آثار به دست آمده و موجود در این شهرستان نشانگر استقرار انسان در دوران ماقبل تاریخ و شکوفایی تمدن در دوره های هخامنشی و ساسانی می باشد. شهرک شوشتر نو، درهمسایگی شهر شوشتر با هدف بهبود وضعیت اقتصادی و گسترش شهر شوشتر در حدود سه دهه قبل طراحی و ساخته شد. در واقع عملکرد اصلی این شهرک، اسکان کارگران شرکت کشت و صنعتکار و نو طراحی فضاها و عملکردهای خدماتی عمومی مورد نیاز آنها بود. طراحی این شهرک توسط کامران دیبا انجام گرفت که برنده جایزه معماری آقاخان شد. دیبا از الگوهای بومی معماری مسکونی شهرهایی همچون دزفول و شوشتر و تکنیک های اقلیمی به خوبی در طراحی این شهرک استفاده کرده است. واحدهای مسکونی حول بازار مرکزی که به صورت خطی است، قرار گرفته اند که در راستای آن مدرسه، حمام و مسجد نیز وجود دارد و در مجموع بافت متراکمی از عملکردهای تجاری-خدماتی تشکیل می دهند. در واقع هدف این مقاله نقد و بررسی مجموعه شوشتر نو با تاکید بر مراتب و ماهیت پایداری می باشد.امروزه یکی از جدیدترین موضوعات بحث برانگیز در جامعه جهانی معماری، بحث معماری پایدار می باشد. بحث پایداری صفتی همچون خوب بودن است که از زوایای بسیاری قابل تفسیر است. در این مقاله پس از معرفی مجموعه شوشتر نو به بررسی ایده های طراحی و اجرا شده در این شهرک و تحلیل آنها پرداخته می شود. تمام مطالب درج شده در این مقاله بر اساس اسناد و مطالعات کتابخانه ای و بررسی های میدانی تهیه شده است. نتیجه قابل توجه پس از بررسی ها این می باشد که به نظر می رسد بیشترین تلاش معمار در زمینه حراست از ارزش های بومی منطقه شوشتر کهن بوده اما در این بین استفاده نامناسب از بعضی عوامل به دلیل ناهماهنگی با فرهنگ مردم، دستخوش تغییراتی گردیده که چهره ای نا مناسب به ابنیه بخشیده است.
شوشتر نو با رویکرد پایداری در معماری