دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 16
آشنایی با کلیات جوش و جوشکاری برای دوره توکار گاز خانگی
جوش و جوش کاری
تاریخچه جوشکاری برق:
جوشکاری برق صنعت نسبتا جدیدی است که تقریبا یکصد سال از کشف آن می گذرد ولی از شروع جنگ جهانی دوم با گامهای سریعی مراحل و پیشرفت خود را طی نمود.
در نیمه قرن اول نوزدهم دو دانشمند به نامهای دیوس و آرتوس شعله قوس الکتریکی را کشف کردند.در سال 1842 برای نخستین بار امتیاز کشف طریقه جوشکاری روی ورقه های نازک فلزی بوسیله قوس الکتریکی به نام یک موسسه انگلیسی به ثبت رسید. در سال 1877 همزمان با ساختن دیناموهای کوچک برای تولید جریان برق دستگاههای خیلی ابتدایی و ساده جوشکاری ساخته شد. وتحقیقات در باره آن ادامه داشت.تا اینکه در سال 1881 شخصی به نام DEMERITENS توانست با سری کردن تعدادی آکومولاتور عمل جوشکاری با برق را انجام دهد.در سال 1885 شخصی از اهالی روسیه به نام نیکلاس فون برناردوس روش دو میترتانس را تغییر داد به این ترتیب که قطعه کار را قطب منفی و الکترود زغالی را به قطب مثبت متصل نمود و این روش مخاطرات زیادی را به همراه داشت زیرا ولتاژی که به کار می رفت در حدود 100 تا 300 و شدت جریان بین 600 تا 1000 آمپر تغییر می کرد .و درعین حال باعث می شد که ذرات ذغال وارد ناحیه مذاب شده و آن را سخت و شکننده نماید. در سال 1886 شخصی به نام تامسون دستگاهی را اختراع کرد که می توانست قطعات نسبتا ضخیمی را بوسیله جریان برق حرارت داده و پس از فشردن لبه های آنها به یکدیگر آنها را جوش بدهد و این روش به نام مبتکر آن یعنی تامسون معروف است. و روش کار دستگاههای بزرگ آن را BUTT WELDING یا جوش فلاش می نامند . بعد از تامسون شخصی به نام BERNARDOZ موفق گردید از طریق ایجاد قوس الکتریکی مابین قطعه کار و یک الکترود ذغالی جوشکاری می نماید. ولی پس از مدت کوتاهی این روش به دلیل اینکه شکننده و کم دوام بود با عدم موفقیت روبرو شد.
در سال 1895 شخص دیگری به نام اسلاویندف روش برناردز را به روش دیگری معمول ساخت و به جای استفاده از الکترود ذغالی از یک الکترود فلزی بدون پوشش استفاده می کرد که این روش نیز به دلیل نفوذ اکسیژن وازت هوا در ناحیه مذاب باعث دوام کم جوش گردید و مورد استقبال قرار نگرفت.تا اینکه در سال 1905 شخصی به نام KIL BAY از اهالی سوئد موفق به تهیه پوشش الکترود گردید و روشهای اسلاویندف و برناردز را تکمیل و به صورت عملی درآمد.
روشهای اتصال :
در صنعت موارد بسیار زیادی است که مجبوریم دو یا چند قطعه فلز را به یکدیگر متصل کنیم که این اتصال به روشهای مختلف امکان پذیر است . روشهای اتصال به چند دسته تقسیم می شود:
اتصال مکانیکی (گیره ، مهره ، پیچ ، پرچ )
اتصال متالوژیکی (جوشکاری ، لحیم کاری)
اتصال شیمیایی (انواع چسب های معدنی و آلی)
البته نوع دیگر تقسیم بندی نیز به شرح زیر می باشد:
اتصالات موقت (پیچ ومهره ، پین ، خار، کشو وزبانه )
اتصالات نیمه موقت ( میخ و پرچ )
اتصالات دائم (جوشکاری ، لحیم کاری ، چسب ) در این نوع اتصال فلز مبنا دچار تغییر متالوژیکی می شود. (چون فلز مبنا برای یک بار دچار تغییر شده است لذا فقط برای یکبار اجازه تعمیر جوش داده می شود.)
موضوع این بحث بخشی از اتصالات دائم یا متالوژیکی است که به نام جوشکاری نامیده میشود.
تعریف جوشکاری :
اگر بخواهیم دو قطعه فلزی را به یکدیگر جوش دهیم باید با وسایل گوناگونی ناحیه اتصال ( شکاف ویا درز دوقطعه یعنی BEVEL) را حرارت داده وبه حالت ذوب یا خمیری برسانیم سپس بوسیله فشار مکانیکی ناحیه خمیری شکل را به هم فشرده و یا از فلز ثالثی جهت جوشکاری استفاده نماییم.
به عبارت دیگر از نظر تئوری اگر اتمهای یک قطعه فلز را به اندازه کافی به اتمهای قطعه دیگر نزدیک کنیم اتصال در نتیجه نیرو های عظیم جذب کننده مابین اتمهای فلز حاصل می شود یعنی نیرو هایی که اتمهای یک قطعه جامد فلزی را باوضع خاص نسبت به یکدیگر نگاه می دارد.
علیرغم دست نیافتن به جوش ایده آل می توان خواص محل اتصال را به چنان سطح با لایی رساند که محل کاملا رضایت بخش باشد این خواص به نوع فلز ، روش جوشکاری ، مواد مصرفی ، تکنیک عملیات جوشکاری ، نوع اتصال ، پارامترهای جوشکاری ، و عوامل دیگری بستگی دارد. به طور خلاصه هر روش جوشکاری به چهار عامل بستگی داردکه فرآیندهای جوشکاری براسا این چهارعامل دسته بندی می شود:
الف- انرژی به کار برده شده نظیر قوس الکتریکی ،مقاومت الکتریکی ، تشعشع و یا مکانیکی .
