پاورپوینت در مورد درس 8 : آسمان در شب منظومه شمسی
فرمت فایل: پاورپوینت
تعداد اسلاید: 12
پاورپوینت در مورد درس 8 : آسمان در شب منظومه شمسی
پاورپوینت در مورد درس 8 : آسمان در شب منظومه شمسی .
پاورپوینت در مورد درس 8 : آسمان در شب منظومه شمسی
فرمت فایل: پاورپوینت
تعداد اسلاید: 12
پاورپوینت در مورد درس 8 : آسمان در شب منظومه شمسی
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 56 صفحه
قسمتی از متن .doc :
منظومه شمسی :
درباره چگونگی بوجود آمده سیارهها نظریههای گوناگونی وجود دارد بعضی از دانشمندان عقیده دارند که همه سیارههای منظومه شمسی بین 5 تا 6 هزار میلیون سال پیش پدید آمدهاند در آن زمان خورشید هنوز ستاره جوانی بود یعنی مدت زیادی از پدید آمدن خود خورشید نمیگذشت.
خورشید به هنگام حرکت در فضا از میان ابرهای بسیار بزرگی از گاز و غبار عبور کرد. نیروی جاذبه خورشید قسمتی از این گازها و ذرههای غبار را به سوی خود کشید به این ترتیب دایرهای از ذرات کوچک و گاز در اطراف خورشید جمع شد. این دایره به دور خورشید میچرخید کم کم ذرهها یکدیگر را جذب کردند و به هم پیوستند از این پیوستن، تودههای کوچکی از غبار و گاز پدید آمد. این تودهها، که هم چنان گرد خورشید میچرخیدند هنوز بسیار کوچک بودند، اما رفته رفته بزرگتر میشدند. هر چه این تودهها بزرگتر میگشتند، نیروی جاذبه آنها هم بیشتر میشد و گرد و غبار بیشتری را به سوی خود میکشید.
پس از گذشت چند هزار سال، 9 سیاره بزرگ و چندین سیاره کوچک به وجود آمد که همه به دور خورشید میچرخیدند به این ترتیب، منظومه شمسی پدید آمد.
نام تمام سیارات منظومه شمسی به جز یکی، از اسامی خدایان و الهههای افسانههای روم و یونان گرفته شده است برای مثال نام بزرگترین سیاره، ژوپیتر (مشتری) ، نام یونانی خدای خدایان است. استثنای این نامها نام سیاره ما زمین است. علت آن نیز این است که در قدیم میپنداشتند که تمامی سیارات همانند خدایان در بهشت قرار دارند و زمین زیر آنها است.
زهره با تمام سیارههای دیگر تفاوت دارد. دور تا دور «زهره» نوعی جو وجود دارد. این جو پر است از ابرهای فشرده آنچه ما با تلسکوپ میبینیم، همین ابرها هستند. در حقیقت سطح واقعی کره زهره را اصلاً نمیتوان دید. پوشش ابر مانندی که دور زهره را گرفته هر چه بیشتر نور خورشید را منعکس میکند برای همین است که زهره درخشانترین سیاره به نظر میرسد.
اگر پس از غروب خورشید به مغرب آسمان نگاه کنید، ستاره درخشانی را میبینید. آنچه میبینید به راستی ستاره نیست و از خود نور ندارد این همان سیاره زهره است که نور خورشید را به سوی زمین باز میتاباند. پیش از طلوع خورشید هم میتوان زهره را در طرف شرق آسمان دید. به همین دلیل آن را ستاره صبح هم نامیدهاند.
فشار جو و دما در کره زهره آنقدر زیاد است که اگر انسانی پا به آنجا میگذاشت، در دم خرد میشد و میسوخت.
ستاره صبحگاهی ـ ستاره شامگاهی :
زهره پرنورترین سیاره در میان ستارگان و سیارات آسمان است. فقط خورشید و ماه از آن پر نورترند. بر خلاف بسیاری از سیارات، زهره در آسمان هرگز از خورشید فاصله چندانی نمیگیرد، و از این رو فقط پیش از طلوع یا پس از غروب آفتاب دیده میشود. هنگامی که در شرق خورشید قرار میگیرد، همچون جواهر در آسمان شامگاهی میدرخشد و به ستاره شامگاهی موسوم است. هنگامی که در غرب خورشید است، پیش از سپیدهدم میدرخشد و ستاره صبحگاهی نامیده میشود.
در دوران کهن ستاره صبحگاهی و ستاره شامگاهی را دو ستاره متفاوت میپنداشتند، حتی آنها را به نامهای متفاوتی موسوم کردند، پیش از آنکه توجه کنند که این دو «ستاره» هیچ گاه در یک زمان در آسمان دیده نمیشوند. امروزه ما میدانیم که آنها یک سیاره هستند نه دو سیاره.
این جرم آسمانی به سبب درخشش دلپذیرش به نام ونوس، الهه زیبای عشق موسوم شد.
مطالعه زهره :
بابلیها در گذشته متوجه حرکت زهره در آسمان شده بودند و به حرکت سایر سیارات در آسمان نیز متوجه داشتند. این توجه سبب پیشرفت علم ستارهشناسی و ریاضیات شد. بطلمیوس، ستاره شناس یونانی، محل زهره و سایر سیارات را در تمام اوقات مشخص کرد. تنها خطای اولین بود که زمین را مرکز منظومه شمسی قرار داد و معتقد بود که خورشید و سیارات دیگر به گرد زمین میگردند.
گالیلئو گالیله، ستاره شناسی ایتالیایی، نخستین کسی بود که برای اجسام در آسمان از تلسکوپ استفاده کرد. در سال 1610، زهره را مورد مطالعه قرار داد و متوجه شد که این سیاره، مانند قمر زمین، دارای هاله است: گاه به صورت قرص کامل است، زمانی نیمی از آن روشن است و زمانی دیگر به صورت هلال دیده میشود. بر اساس نظریه قدیمی که همه چیز به گرد زمین میگردد، لازم بود که زهره همیشه به یک حالت دیده شود. این واقعیت که زهره تغییر حالت میداد به اثبات این قضیه کمک کرد که سیارات و از جمله زمین بدور خورشید میگردند.
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 11
تحقیق درباره بررسی حرکت منظومه شمسی در قرآن
والشمس تجری لمستقرلها ذلک تقدیرالعزیز العلیم لا الشمس ینبغی لها ان تدرک القمر ولا اللیل سابق النهار وکل فلک یسبحون
وخورشید که پیوسته به سوی قرارگاهش درحرکت است،این تقدیر خداوند قادر ودانااست ونه برای خورشید سزاوار است که به ماه برسد و نه شب بر روز پیشی می گیرد و هر کدام از آنها در مسیر خود شناورند.1
دلیل دیگر بر قدرت کامله ما آفتاب است که می رود وحرکت می کند برای قرارگاهی که او رااست یعنی همیشه حرکت می کند تا هنگام انقضای دنیا ویا برای حد معینی که هر شبانه روز دور به آن منتهی می شود وقرائت ائمه (علیهم السلام) است که مستقرلها،به نصب یعنی آفتاب همیشه متحرک است ونیست آنرا سکونی. در کتاب توحید از ابوذر غفاری رحمه الله نقل کرده که روزی من دست مبارک حضرت رسالت پناه را گرفته پیاده به راهی می رفتیم ونظر بر آفتاب داشتیم تا آنکه غروب کرد،پس من گفتم ای رسول خدا آفتاب به کجا فرود می رود؟ حضرت فرمودند: درآسمان بلند می شود از سمائی به سمائی دیگر تا آنکه به آسمان هفتم در زیرعرش می رسد ودر آنجا سجده می کند وفرشتگانی که موکل برآنند آنها نیز به سجده در می آیند. پس آفتاب می گویدای پروردگار من به کجا امر می کنی که طلوع کنم ا زمحل غروب من یااز موضع طلوع ؟واین است معنی قول خدای تعالی که فرموده : والشمس تجری لمستقرلها.
ذلک تقدیرالعزیز العلیم : این است که صنع پرودگار که غالب است بر مملکت خود ،دانااست بر ظواهر وبواطن اشیاء.(لا الشمس ینبغی لها ان تدرک القمر) نیست آفتاب را سزاوار که اینکه ادراک کند ماه را ودریابد ماه را درآن سرعت زیراکه قمر تمام دوازده برج را درعرض یک ماه قطع کند وآفتاب دریک سال (ولا اللیل سابق النهار) محتمل است که مراداز لیل قمر باشد واز نهار شمس یعنی نه ماه پیش گیرنده است بر آفتاب وحاصل کلام آنکه چنانچه آفتاب سرعت ماه را در نمی تواند یافت ، همچنین ماه نیز در ضیاء وروشنی بر آفتاب سبقت نتواند گیرد وبه نور آفتاب نتواندرسید بلکه ماه کسب نور از آفتاب کند، وبعضی این چنین تفسیر کرده اند که نیست آنکه شب غلبه کند به روشنی روز بر وجهی که دوشب یا بیشتر با هم جمع شوند که میان آنها روز نباشد . بلکه همیشه شب وروز متعاقبانند وآنچه از حدیث حضرت (علیه السلام) استفاده می گردد مراد این است که شب درخلقت سبقت بر نهار گرفته بلکه اول نهار خلق شده وبعد از آن شب.2
تفسیر مجمع البیان:
درقول خدا،لمستقرلها، چند قول است .
◄ جماعتی ازمفسرین گفته اند خورشید حرکت می کند برای پایان عمرش در موقع سپری شدن دنیا پس همواره حرکت می کند تا دنیا آخر شود. ابومسلم گوید: واین معنا با معنای لامستقر لها یکی می باشد. یعنی برایش قرارو توقفی نیست تا دنیا تمام شود.
◄ قتاده می گوید: که خورشید برای یک وقت سیر وحرکت می کند واز آن تجاوز نمی کند ومتخلف نمی شود.
◄ اینکه خورشید حرکت می کند به سوی دورترین منازلش درزمستان وتابستان که از آن تجاو زنمی کند وکم هم نمی گذارد ومقصود این است که برای آن در بلندی حدی است که از آن تجاوز نمی کندونیز برای خورشید در
لینک پرداخت و دانلود در "پایین مطلب"
فرمت فایل: word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحات:109
کلیاتی پیرامون منظومه شمسی.
پیدایش منظومه شمسی:
در مورد نحوه منظومه شمسی نظریات زیادی ارائه شده است. فرضیاتی مانند نظریه برخورد نزدیک، فرضیه کانت- لاپلاس و نظریه ابر غبار از جمله آن نظریات در مقوله زیر به آنها اشاره می شود.
نظریه برخورد نزدیک
تاکنون نظریات زیادی در مورد منشأ منظومه شمسی و زمین ارائه شده است، در میان آنها، دو نظر اساسی وجود دارد. اولی فرضیه برخورد نزدیک نام گرفته است. بر این پایه که سیاره ها، از مولد جدا شده از خورشید، تشکیل شده اند. بر طبق آن، کشش گرانشی یک ستاره یا دنباله دار به حدی بوده است که هنگام عبور از کنار خورشید مقداری از ماده آن را بیرون کشیده است. درواقع زمین ما عضوی از خانواده خورشید است.
در اوایل قرن بیستم میلادی دو اختر شناس امریکای نظریه برخورد نزدیک را ارائه دادند که بنا به عقیده آنها، ذراتی از ماده خورشید در اثر برخورد نزدیک ی ستاره دیگر بیرون ریخته است. بعداً این ذرات به همدیگر پیوسته و اجرام بزرگی را تشکیل می دهند که از این اجرام بزرگ سیاره ها به وجود آمده اند.
فرضیه سحابی:
نظریه مهم دیگر در سال 1755 میلادی (1134 شمسی) به وسیله فیلسوف آلمانی، امانونل کانت، مطح شد. نظر کانت به عقیده قابل قبول امروزی شبیه است. بر طبق آن، منظومه شمسی از یک ابر گاز و غبار در حال چرخش، شکل گرفته است. نظر کانت به وسیله ریاضیدان فرانسوی به نام پیر دولاپلاس بسط داده شد. فرضیه کانت- لاپلاس، یک ابر بسیار بزرگ از گازهای داغ را ترسیم می کند که به دور محور خود می چرخد. کانت و لاپلاس، این ابر بزرگ را سحابی نامیده اند.
سرد شدن گاز سحابی، باعث انقباض آن می شود. در این ضمن، با انقباض جرم اصلی، حلقه هایی از گاز در اطراف آن باقی می مانند. این جرم اصلی همان خورشید است. حلقه ها، در اثر نیروی گریز از مرکز (نیرویی است که اجسام در حال چرخش را به طرف بیرون از مرکز چرخش می راند.) از مرکز دور می شوند. بنابراین فرضیه، حلقه های جدا از هم، منقبض شده و سیاره ها را بوجود آورده اند.
لاپلاس، خورشید که در حال کوچک شدن بود از خود حلقه هایی از گاز بر جای گذاشته و هر کدام از این حلقه ها به صورت سیاره ای منقبض گردید نگاره (6). به این ترتیب هر سیاره در هنگام چرخش، یک سحابی چرخان کوچک بوده که در آن خانواده اش یعنی قمرها به وجود آمدند.
فرضیه سحابی اصلی این واقعیت را توضیح می دهد که سیارات و قمرهایشان در صفحه های که منطق با خط استوا است حول خورشید می چرخند. نظم موجود در این الگوها که تصادفی نیز نمی تواند باشد، نتیجه چرخش طبیعی در یک سحابی است که از گاز و گرد و غبار تشکیل شده است.
سؤالات مطرح شده به وسیله فرضیه اصلی
فرضیه سحابی اصلی محدوده زیادی از علم نجوم را به وسیله ترکیب مراحل فیزیکی جدید در خلقت جهان به عنوان تئوری مبدأ قوت داده است. اما به نوبه خود نیز مشکلاتی را به وجود آورده و سؤالات زیادی را بدون جواب گذارده است. برای جواب به این سؤالات، منجماناینتئوری را به طور مؤثری اصلاح نمودند.
یک تئوری موفق می بایست به یک سری از سؤالات پاسخگو باشد.
تفسیر جدیدی از فرضیه سحابی:
چنان چه دقت کنیم خواهیم دید که تفسیرهای جدید از فرضیه سحابی با برداشت های اوله آن کاملاً متفاوت است. منجمان هنوز به توافقی که تمام جزئیات را در بر داشته باشد، نرسیده اند، اما محاسبات جدید نشان می دهد که این تئوری، الگویی رصد شده از ساختار سیارات را توضیح می دهد.
الف) چرخش و محیط اطراف سحابی
وقتی یک ستاره شکل می گرید چرخش گازای اصلی به آرامی به سمت پائین است. البته در این مسیر ممکن است توسط عایقهای مغناطیسی اتفاقی رخ دهد. میدان مغناطیسی در بین ستارگان به صورت موجی در آمده و در مواد بین ستاره ای پخش می شوند مولکول های توده های غول پیکر احتمال محدوده مغناطیسی داشته و اگر این گاز هادی جریان الکتریکی باشد می تواند میدان مغناطیسی را به صورت چرخشی حمل نماید. در طول مراحل اولیه، این گاز احتمالاً خیلی سرد شده و نمی تواند به اندازه کافی جریان الکتریسته برای میدان مغناطیسی تولید کند. وقتی که چگالش پیشرفت کند، مناطق درونی گرم شده و گاز به صورت یک میدان الکتریکی در می آید. حال میدان مغناطیسی فعال شبیه به یک سیم های قابل ارتجاع شده و این بندا با همدیگر فضای مختلفی از سحابی را تشکیل خواهد داد. نواحی داخلی سریعتر حرکت کرده و میدان مغناطیسی به حرکت آرام نواحی خارجی سحابی سرعت می بخشد. در نتیجه نواحی خارجی به دور خود چرخیده و میدان مغناطیسی مقداری ازاین چرخش را از قسمت داخلی به بیرون هدایت می کند. نگاره (7)
نگاره (7): عایق های مغناطیسی:
تصاویر فوق و پهلویی دیسک های یونیزه شده که در مرکز خورشید به وسیله میدان مغناطیسی مربوط می باشد را نشان می دهد. این چرخش آرام حلقه ها را یونیزه کرده و چرخش سریع خورشید، میدان مغناطیسی خورشید را به صورت مارپیچی تاب می دهد. بدین وسیله یک عایق مغناطیسی در چرخش خورشید به وجود می آید و حرکت زاویهای را از خورشید به دیسک های بین سیاره ای منتقل می کند.
علاوه بر میدان مغناطیسی، جریان مخالفی از گازهای شبیه به حباب وجود دارد که گرمای زیادی را به طرف بیرون حمل می نماید بعضی اوقات جریانات خالف سردی در قسمت مرکزی این دیسک ها فرو خواهد رفت. این تکان های آشفته گرما را از داخل سحابی حمل کرده و در از هم پاشیدگی ان کمک می نماید. آنها همچنین از اصطکاک درونی به وسیله حمل نیروی حرکت آنی از یک قسمت گاز به قسمت دیگر پیروی می کنند، این اصطکاک چرخش آرام نواحی داخلی را حفظ کرده و در نواحی خارجی نیز سرعت می گیرد.
وقتی این مناطق خارجی تحت نیروی گریز از مرکز بیشتری قرار می گیرند، آنها حرکت های بعدی را به بیرون متمایل کرده و سحابی ها در یک دیسک گسترده می شوند.
یافته های اخیر از مناطق شکل گیری ستارگان این مطلب را آشکار می کند که انرژی در دو جهت مخالف جاری شده و به عنوان شکلی از نیروی مغناطیسی مانع از این می شود که اصطکاک آشفته و جرم این طغیان به تدریج در مسیر چرخش از هسته حمل شود و در نتیجه یک سحابی را به وسیله چرخش آرام هسته تولید می کند. هسته به توسط دیسک های محاصره می شد که با سرعت زیاد می چرخند و با کشش جاذبه ای هسته معین می گردند.
نظریه جدید ابر غبار
فیزیکدان آلمانی کارلف فون و اینتسزیکر بنیاد اصلی تئوری جدید ابر غبار را پیشنهاد کرد. بعد از آن اختر شناس آمریکایی به نام جرارد کویپر نظر وایتسزیکر را به صورت تئوری جدید منشأ منظومه شمسی تکمیل کرد. سیاراتمنظومه شمسی از همان گاز و غباری شکل گرفته اند که خورشید از آن پدید آمده است. ابر بزرگ با گردش خود در فضا به بخش های کوچکتری تقسیم شده است.
ذرات موجود در این بخش ها، همدیگر را جذب کرده اند و سرانجام سیاره ها را به وجود آورده اند. بیشتر مواد ابر اصلی در اثر تابش خورشید از آن دور شده اند، ولی پیش از آنکه خورشید، حالت ستاره به خود گیرد، اندازه سیاره ها به حدی رسیده بود که می توانستند در مداری به دور ان باقی بمانند یا گردش کنند.
شکل گیری منظومه شمسی
منظومه شمسی یک ساختار منظم را بر حسب خواص فیزیکی اش نشان می دهد، بطوری که اگر از بالای قطب شمال خورشید دیده شود، منظومه شمسی قواعد زیر را پیدا می کند:
شکل گیری منظومه شمسی از دید شیمی
تشکیل یک سیاره مستلزم یک فرآیند چند مرحله ای است، اولاً دانه های جامد متعلق به سحابی خورشید متراکم می شوند. ثانیاً این ذرات با هم یکی شده و اجرام آسمانی بزرگ به نام ریز سیارات را شکل می دهند که سپس تصادم کرده و برای تشکیل پیش سیارات با هم یکی می شوند و به سیارات امروزی متحول می گردند. ترکیبات شیمیایی سیارات به وسیله فرایندی به نام تسلسل تراکم از روی تراکم دانه ها تعیین می شوند. ایده اولیه تسلسل تراکم این است:
مرکز سحای باید در دمایی برابر چندین هزار درجه کلوین بوده باشد. در اینجا دانه های جامد، حتی ترکیبات آهن و سیلیکات ها نمی توانستند متراکم شوند. در جای دیگر که مواد می توانستند به عنوان دانه های جدید متراکم شوند، به صورت زیر به دما بستگی داشت:
پایینتر از 2000 کلوین، دانه های ساخته شده از مواد خاکی متراکم شدنهد، زیر 273 کلوین دانه های مواد خاکی و یخی هر دو می توانستند شکل بگیرند. در دمای متفاوت گازهای موجود و جامدات حاضر بطور شیمیایی بر همکنش کرده و ترکیبات متنوعی را تولید می کنند. اگر دمای سحابی به سرعت از مرکز به صورت بیرون اهش یابد. چکالی ها و ترکیبات سیارات می توانند با تسلسل تراکم توضیح داده شوند.
عمر منظومه شمسی
عمر منظومه شمسی از جهان بیشتر نبوده و انبساط ان از یک تلاء لو نوری در حدود 12 تا 18 بیلیون سال قبل آغاز گردیده است. ما تصمیم داریم داستانمان را از دوران طفولیت جهان آغاز کنیم. در ابتدا جهان انرژی محض بود و هیچ نوع ماده جامدی در آن وجود نداشت، به سرعت این انرژی به صورت متراکم برای ساختن خرده های انرژیی ای که در چرخش به صورت الکترون ها و هسته های هیدروژن و هلیوم بودند شکل گرفتند. وقتی دنیای جوان ما منبسط و رقیق شد، آب و هوای آن نیز سرد گردید. این گازها به صورت خوشه ای و دسته ای دوران یافته و مترمکز شکل گرفتند و به تدریج به طور جداگانه به جریانات مجزایی تبدیل شد که شامل کهکشان های اولیه گردید. در داخل این کهکشان ها، دسته های متمرکز کوچکی ظاهر شده و در چرخش متلاشی گردیدند که در نتیجه تولد دسته هایی از ستارگان را موجب گردیدند. ستارگان اولیه که در این کهکشان ها شکل گرفتند نتوانستند با سیارات سنگلاخی همانند زمین همراه شوند.
در آن زمان به جز هیدروژن و هلیوم هیچ عنصری وجود نداشت و به علت عدم وجود کربن، حیاتی که ما امروز می شناسیم نمی توانسته در سطح هیچ یک از سیارات وجود داشته باشد.
اساس هتسه برای حیات در مراحلف اولیه8 تولید ستارگان به وجود آمده است که این در دو مرحله صورت گرفته است:
1- انفجارات تماشایی در ستارگان جوان فوق العاده بزرگ که انفجار نواختران نامیده می شود.
2- بخش داخلی در بیشتر ستارگان آرام به تدریج هیدروژن را به هلیوم (که سنگینی آن تقریباً برابر 4 اتم هیدروژن است) و هلیوم را به کربن تبدیل کرده و به این ترتیب رشته ای از گونه های اتمی به وجود آمد.
دسته بندی : علوم پایه _ فیزیک ،
فرمت فایل: ورد ( قابلیت ویرایش و آماده چاپ )
تعداد صفحات : 16 صفحه
فهرست موضوع صفحه پیشگفتار 2 سیارات و منظومه شمسی 4 خورشید و ماه 9 فضا و تلسکوپ 12 سفینه 14 منابع و مآخذ 16 پیشگفتار چه زمانی جهان شکل گرفت؟متن بالا فقط تکه هایی از محتوی متن مقاله میباشد که به صورت نمونه در این صفحه درج شدهاست.شما بعد از پرداخت آنلاین ،فایل را فورا دانلود نمایید
لطفا به نکات زیر در هنگام خرید دانلود مقاله : توجه فرمایید.
دانلود فایل پرداخت آنلاین