سرمایه گذاران نهادی
مطابق با تعریف بوشی (1998) سرمایه گذاران نهادی، سرمایه گذاران بزرگ نظیر بانکها، شرکتهای بیمه، شرکتهای سرمایه گذاری، مؤسسه های بازنشستگی و غیره هستند. براساس قانون بازار سرمایهی جمهوری اسلامی ایران، سرمایه گذاران نهادی عبارتند از: بانکها و بیمه ها، هلدینگ ها، شرکتهای سرمایه گذاری، صندوق بازنشستگی، شرکت تامین سرمایه و صندوقهای سرمایه گذاری ثبت شده نزد سازمان بورس و اوراق بهادار، هر شخص حقیقی یا حقوقی که بیش از 5% یا بیش از 5 میلیارد ریال از ارزش اسمی اوراق بهادار در دست انتشار ناشر را خریداری کند، سازمانها و نهادهای دولتی و عمومی، شرکتهای دولتی و اعضای هیأت مدیره و مدیران ناشر یا اشخاصی که کارکرد مشابه دارند (طالبی، 1392).
براساس شواهد حاصل از پژوهشهای پیشین نظیر کرنت[1] و همکاران (2007) نقش نظارتی سرمایه گذاران نهادی مشابه هم نبوده و انگیزههای یکسانی برای نظارت فعالانه به مدیریت ندارند. از اینرو تأثیر آنها نیز بر عملکرد شرکتها متفاوت است. بر این اساس سرمایه گذاران نهادی را میتوان به دو دسته ی نظارتی (ناظر، غیرحساس به فشار، فعال) و غیر نظارتی (غیرناظر، حساس به فشار، منفعل، موقت) تقسیم کرد.
[1] Cornett
رفتار معاملاتی سهامداران نهادی و غیر نهادی در شرکتهای در حال ورشکستگی