ایرانها در زمانهای بسیار دور با مواد مخدر آشنایی داشته اند . نخستین ماده مخدری که در اسناد و مدارک مربوط به دوره های باستانی از آن نام برده شده بنگ است . بنگ که در گیاه شناسی به لغت لاتین cannahis indica (کنف هندی ) خوانده می شود گردی است که ازکوبیدن برگها و سرشاخه های گلدار شاهدانه به دست می آید . این گرد به صورت توده یکنواخت فشرده ای که به علت وجود مقداری صمغ در برگها و گلها به یکدیگر چسبندگی پیدا کرده اند .
در اوستا کتاب مذهبی زرتشت به دفعات لغت بنگ دیده می شود . در دوره های باستان از بنگ به دو صورت استفاده می شود . یکی مصرف درمانی و دیگر مصرف تخدیری )
هرودت مورخ یونانی در قرن پنجم پیش از میلاد در بحث از سکها یا سکاها که تیره ای از آریاییها یا بروایتی از ایرانیها بود ا شاره به مصرف دانه ای شاهدانه یا کنف توسط ایرانیها نموده است . مصرف بنگ و حشیش در ایران در دوران صفویه رواج بسیار یافت . برخی از پادشاهان صفویه به خوردن بنگ و حشیش اعتیاد داشتند. خوردن چرس[1] وبنگ یا آشامیدن محلولهایی از این مواد در دوران سلطنت سایر شاهان صفوی نیز متداول بود . شوالیه ژن باپتیست تاورنیه جهانگرد فرانسوی از سال 1632 تا 1668 م 9 بار ازایران دیدن کرده و در مورد عادت ایرانیان به آشامیدن محلولهایی از چرس وبنگ می نویسد همچنین مشروب دیگری دارند که خیلی بد مزه و تلخ است و آن را بنگ می گویند که از برگ شاهدانه می گیرند و ادویه دیگری هم داخل آن می کنند هرکس بخورد به حالت جنون می افتد و حرکات غریب از او سرمی زند به همین جهت درمذهب اسلام بنگ حرام است برخی از مورخان نوشته اند ایرانیان دود کردن مواد مخدر را از ازبک ها یاد گرفته اند .
[1] چرس به یک گل بلکه ماده ای پنبه ای است که از برگ شاهدانه می گیرند و بر دماغ اثرهای مختلفی می کند . گاهی محزو.ن و خشمگین می نماید و گاهی مسرت و فرخ فوق العاده می دهد .
تحقیق مختصری از تاریخچه مواد مخدر در ایران 49 ص - ورد
