دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 41
دانش و آموختن دانش از نوشتن با استخوان حیوانات بر روی دیواره غارها شروع شد و مدرسه های اینترنتی امروزیست. روز دانش آموز بر انسان نخستین و مدرسه های اینترنتی مبارک. روز دانش آموز روزیست که دانش آموز به خودش می آید و می بینید که چقدر با ازرش است. حتی از وقت که طلاست و گرمی ۱۵ هزار تومان می خرندش.البته اینکه در این روز چه اتفاقاتی برای آدم پیش بیاید بحث دیگری دارد. اصولا من توی این چهارسال که درس خوانده ام(که امسال می‌شود چهارسال) سیزدهم آبان روز دانش آموز بوده و یک هفته مانده به تولد من و چون هر سال تولدم جمعه می‌شود به اصرار من پدر و مادرم یک هفته قبل از تولدم کادوی مورد نظر را برایم می خرند و من متوجه نمی‌شوم بخاطر روز دانش آموز هدیه گرفته ام یا روز تولدم. این موضوع پیچ در پیچ و زیر و بم داری است و به این سادگی ها هم دستش رو نمی‌شود و اگر الان به فرض محال گیرش هم بیاری و یقه اش را بچسبی و از او بپرسی این ماجرا چرا همیشه تکرار می‌شود حتما می‌گوید: کار را که کرد؟ آن که تمام کرد. و این معنی اش این است که جنابعالی یا باید قبل از پیش دبستان اقدام می کردی یا تا کنکور همین مساله را داری چه دلت بخواهد و چه دلت نخواهد، چه خوشت بیاید و چه بدت. من دوست دارم اول از همه امسال دست این ماجرا را روکنم.اما ادامه ماجرا:
ایثار و از خود گذشتگی چقدر سخت است!
از این چهار سال که درس خوانده ام فقط یک سال کلاس اولی بودم و همان یک سال هم از اول مهر می دانستم سیزدهم آبان چه روزی است و چه اتفاقی افتاده است.اما هر سال سیزدهم آبان باران می بارد .آن هم بارانی که صبح نم نم است و شب هر دانه‌اش به اندازه یک توپ گلف می‌شود!کلاس اول صف گرفتیم. زیر آن باران! و با شروع صحبتهای ناظم صد در صد دوزاریمان افتاد.اما این سیزدهم آبان هر سال همان روز و زیر همان باران یاد آوری می‌شود و وقتی از عوامل مدرسه می‌پرسی چرا همه چیز تکرار می شود می گویند کلاس اولیها نمی دانند! آخر ما چقدر برای کلاس اولیها در صف زیر آن باران مثل موش آب کشیده شویم؟یکبار هم آنها از خود گذشتگی کنند و مثل موش آب کشیده شوند
2- پشیمانی
اما این سوال همیشه عوارض سختی در بر دارد: پشیمانی! چون وقتی کلاس اولیها را می‌بینی با آن چشم های درشت و سیاه و قدی که به ۵۰ سانتی متر هم نمی‌رسد دلت می‌سوزد و حداقلش این است که با دسته چتر آهنی ات یکبار می کوبی توی سرخودت و یاد سه سال پیش خودت می افتی! جالب این است که توی این روزها همه چیز مثل هم است و من تضمین می‌کنم ده سال که سهل است ده هزار سال دیگر هم همین اتفاق بیفتد و همین سوالها به ذهن هزاران کلاس چهارمی دیگر هم برسند. چون هیچ کلاس چهارمی آنقدر سنگدل نیست که نگذارد آن کودکان طفل معصوم ۵۰ سانتی متری از تجربیات سه سال پیش خودش بهره‌ای نبرند. بیچاره‌ها توقع زیادی ندارند که می‌خواهند بدانند چرا هر روز همان موقع باران می‌بارد، چرا باران‌ها صبح نم نم است و شب هر دانه‌اش به اندازه یک توپ گلف می‌شود، که هر کدامش یک سقف ایزوگامی را می‌ریزند، چرا صبحش آن سوالها را می پرسیم و چرا بعد می کوبیم توی سر خودمان و دلمان می‌سوزد و...چون امروز کسی از میان ما خواهد رفت...
دانش آموزان همچون سایر گروه های ملت در اطاعت از فرمان حضرت امام (ره) که همه را دعوت به مبارزه بی امان با رژیم امریکایی شاه می نمود، سر از پا نمی شناختند و نجات اسلام را در پیروی کامل از امام (ره) سازش ناپذیر می دانستند. این طبقه جوان و فعال جامعه بحق یکی از ارکان و پایه های مهم انقلاب پیروزمند اسلامی بودند.
صبح روز 13 آبان 1357 ه.ش دانش آموزان در حالی که مدارس را تعطیل کرده بودند روبه سوی دانشگاه نهادند تا بار دیگر پیوندشان را با رهبر بت شکن خویش به جهان اعلام نمایند. این جوانان پرشور خداجو گروه گروه داخل دانشگاه شدند و به همراه دانشجویان و گروههای دیگری از مردم در زمین چمن دانشگاه اجتماع کردند. مأموران شاه، دانشگاه را به محاصره خود درآورده بودند تا چنانچه فریاد حق طلبانه از گلویی برخاست آن را با گلوله پاسخ دهند. دانش آموزان در کناره نرده ها و زمین چمن اجتماع کرده بودند و فریاد مقدس "الله اکبر" آنان فضا را می شکافت و تا فاصله های دور طنین می انداخت.
ساعت یازده صبح مأموران ابتدا چند گلوله گاز اشک آور در میان دانش آموزان و دانشجویان پرتاب کردند. اجتماع کنندگان در حالی که به سختی نفس می کشیدند، صدای خود را رساتر کردند و با فریاد دشمن شکن "الله اکبر" لرزه بر اندام مأموران مسلح شاه افکندند. در این هنگام تیراندازی آغاز شد و لاله های انقلاب یکی پس از دیگری در خون غلتیدند جوانان با فریاد الله اکبر و با شعارهای مرگ بر امریکا و مرگ بر شاه به شهادت رسیدند و انقلاب خونین اسلامیشان را تداوم بخشیدند و دشمنان اسلام را بیش از پیش به رسوایی و شکست کشاندند. در این واقعه 56 تن شهید و صدها نفر مجروح شدند. یکی از شاهدان عینی می گوید:
"شنبه 13 آبان سال 1357 ساعت 11 صبح، بیش از هفت هزار دانش آموز و دانشجو و دیگر طبقات مردم در محوطه دانشگاه تهران گرد آمده و عده ای سرگرم تماشای نمایشگاه عکس بودند و گروهی به سخنرانی گوش می کردند که ناگهان یک کپسول گاز اشک آور در هوا چرخید و روی زمین دانشگاه فرود آمد. عده ای سراسیمه به سوی در ورودی دانشگاه دویدند، ولی در همین موقع صدای تیراندازی بلند شد. سربازان از پشت میله های دانشگاه به سوی مردم شلیک کردند. هنوز فریادهای "نترسید تیراندازی هوایی است" بلند بود که دانشجویی به زمین غلتید، از این لحظه به بعد دانشگاه و خیابان های اطراف آن مبدل به صحنه جنگ و گریز شد. دانشجویان و دانش آموزان قصد داشتند آن روز به سوی منزل مرحوم آیت الله طالقانی راه پیمایی کنند. درست هنگامیکه عزم خروج از دانشگاه کردند با تیراندازی نیروها مواجه شدند و به دنبال آن دانشگاه صحنه برخوردهای خونین شد. مجروحان توسط دانشجویان به بیمارستان منتقل شدند."
در همان ساعات اولیه نیروهای ضربت وارد دانشگاه شدند و دانشجویان و دانش آموزان برای مقابله با این حمله آتش افروختند و به دنبال آن مأموران پس از چند متر پیشروی در دانشگاه آنجا را ترک کردند.
با شدت گرفتن تظاهرات، مأموران حکومت نظامی خیابان های اطراف دانشگاه و قسمتی از خیابان انقلاب را بستند و دانشجویان و دانش آموزان در خیابانهای اطراف پراکنده شدند. تظاهر کنندگان در چند نقطه خیابانهای جمهوری اسلامی و ولی عصر (عج) و خیابان های منشعب از آن آتش افروختند و با دادن شعار الله اکبر و لا اله الا الله خود را از حملات ددمنشانه مأموران نجات می دادند.
ساعت دو بعداز ظهر مجدداً سربازان حکومت نظامی بر روی دانشجویان و دانش آموزان که در داخل دانشگاه بودند، تیراندازی کردند که در همان لحظات اول عده ای از دانشجویان به زمین افتادند و در خون غلتیدند. دانشجویان و دانش آموزان با پلاکاردهایی که در آن شمار کشته شدگان دانشگاه را
