دیوان صائب با حواشی و توضیحات
میرزا محمّدعلی صائب تبریزی (1000- 1087 هجری) بزرگترین غزل سرای سده یازدهم هجری و نامدارترین شاعر زمان صفویه است. خانواده صائب جزو خانوارهایی بودند که به دستور شاه عباس اول از تبریز به اصفهان کوچ کردند. در زمان شاه عباس دوم به مقام ملک الشعرایی رسید. شمار اشعار صائب را از شصت هزار تا صد و بیست هزار بیت گفته اند. صائب سبکی را به کمال رساند که چند سده پس از او سبک هندی نامیده شد. نازکی خیال و لطافت اندیشه و مضمون سازی‌های ظریف و معنی‌های بیگانه و باریک در شعر وی دیده می‌شود. ابیات غزل وی استقلال معنایی دارند و در یک غزل از چندین موضوع سخن گفته است. کتاب پیش رو حاصل کشف نسخه ای خطی از یکی از دواوین آن حکیم است که در زمان حیات وی با تصحیح و تنقیح کامل نوشته شده است. در بسیاری از مواضع غزلهائی به دستخط خود وی بر آن اضافه گردیده و در پاره ئی از ابیات نیز اصلاحاتی به عمل آمده است. این دیوان با مقدمه ای جامع و کامل از استاد کریم امیری فیروزکوهی (1289 – 1363 شمسی) از شیفتگان صائب آراسته گشته است. کتاب حاضر بمناسبت ساختمان آرامگاه صائب در سال 1345، توسط انتشارات انجمن آثارملی به چاپ رسید.
دیوان صائب با حواشی و توضیحات