دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 17
مقدمه :
بازنشستگی و سالمندی مرحله خاصی از زندگی انسان است. بازنشستگی پدیده ای است که با توسعه اجتماعی ـ صنعتی عصر حاضر دارای اهمیت بیشتر شده است. در قرن اخیر به لحاظ پیشرفتهای اجتماعی ـ اقتصادی، بهداشتی ودرمانی و… هم از میزان مرگ و میر کاسته شده و هم بر طول عمر افزوده شده است و امید به زندگی را بهبود بخشیده است.در نتیجه شمار بازنشستگان و سالمندان در کشورهای مختلف جهان افزایش یافته و سهم در خور توجهی در ترکیب جمعیتی کشورهای مختلف جهان افزایش یافته و سهم در خور توجهی در ترکیب جمعیتی کشورهای مختلف پیدا کرده و به همین صورت نیز تقش و اهمیت اجتماعی آنان در جامعه افزون تر از هر زمان دیگر گردیده است.
در حال حاضر در حدود 170 کشور جهان مسئله بازنشستگی و حمایت از بازنشستگان را به عنوان یکی از ارکان برنامه های تامین اجتماعی خود برگزیده اند.
در کشور ما هم یکی از وجوه عمده سازمان وصندوق های بیمه های اجتماعی مانند سازمان تامین اجتماعی و سازمان بازنشستگی کشوری و سازمان نیروهای مسلح و صندوقهای خاص، حمایت از مسئله بازنشستگی را برنامه اصلی خود قرار داده اند.
در سطح کشورهای اروپایی، آمریکا، کانادا و بعضی کشورهای دیگر از کشورهای توسعه یافته جهان سن بازنشستگی عموماً بین 55 تا 65 سال است.
در ایران سن بازنشستگی معمولاً بین 50 تا 65 سال است با توجه به اینکه امید به زندگی در مناطق شهری کشور حدود 69 و 70 سال برآورد شده است. با عنایت به افزایش در خور توجه جمعیت، می توان گفت در کشور ما نیز جمعیت نسبتاً در خور ملاحظه ای در وضعیت بازنشستگی و سالمندی به سر می برند، که در آینده نیز با ضریب بازنشستگی بیشتری شمار آنها افزایش خواهد یافت.
افزایش تعداد بازنشستگان و سالمندان و بالارفتن سالهای عمر لزوم توجه به وضعیت این گروه اجتماعی را افزون تر از پیش می کند؛ هم از لحاظ شناخت وضعیت و هم از نظر برنامه ریزی و تدارک امکانات برای رفع مشکلات و بهبود وضعیت زندگی آنان.
بازنشستگان در کشورهای مختلف، مانند سایر گروه های اجتماعی هم دارای جنبه های اختلاف متعددی می باشند. جنبه های مشترک آنها شرایط سنی نسبتا مشابه، پشت سر نهادن دوران اشتغال، وارد شدن به مرحله جدیدی از زندگی اجتماعی و… و جنبه های اختلاف : حقوق و مزایای دریافتی ، شیوه برخورد جامعه با آنان، وضعیت خانوادگی ، شرایط عمومی جوامع و… است.
در این مقاله کوشش شده است، با توجه به وضعیت خاص بازنشستگان در ایران مخصوصاً بازنشستگان آموزش و پرورش نکات چندی توضیح داده شود.
1ـ تغییر پایگاه اجتماعی
فرد بازنشسته در زمان اشتغال به لحاظ دارا بودن موقعیت شغلی، از منزلت اجتماعی خاصی نیز نزد همکاران افراد جامعه، خانواده و سایر مردم جامعه برخوردار است و این منزلت اجتماعی به او هویت اجتماعی خاصی نیز می بخشد. در اثر بازنشستگی چنین پایگاهی فرو می ریزد و وی از لحاظ هویت اجتماعی خود نیز دچار دگرگونی و یا حتی بحران می شود. و چنانچه چشم انداز روشنی برای جایگزینی پایگاه اجتماعی خود و دستیابی به هویتی در خور پیش رو نداشته باشد، ممکن است به مشکلات اجتماعی و روانی گوناگونی دچار شود.
بررسی و تحلیل ها نشان داده است که درصد نسبتاً در خور توجهی از آنان اظهار
داشته اندکه پس از بازنشستگی احترام آنان نزد همکاران سابق خود، افراد خانواده و سایر افراد جامعه کمتر شده است.
راهکارهایی در زمینه تغییر پایگاه اجتماعی
با توجه به اینکه تا چند سال آینده جمعیت بازنشسته کشور ما افزایش چشمگیری خواهد داشت. و موج جمعیتی را که ما اکنون در مقاطع دبیرستان و دانشگاه داریم به سالمندی خواهد رسید. لازم است که در این زمینه کارهای فرهنگی بیشتری صورت گیرد
. از طریق برنامه های تلویزیون، رادیو در زمینه سالمندی و روانشناسی آن ومشکلات این قشر صحبت شود. همان طور که ما در تلویزیون برای همه اقشار برنامه های اختصاصی داریم چه خوبست برای این قشر هم برنامه هایی در نظر گرفته شود.
تا مردم آمادگیهای لازم را برای سالمندی کسب کنند و علاوه بر آن در نگرش آنان تغییراتی حاصل شود. تا با احترام و تکریم بیشتری با این قشر زحمتکش برخورد شود. از طریق مطبوعات نیز می توان در این زمینه فعالیتهایی انجام داد تا سطح فرهنگ و فکر مردم در این زمینه بالاتر رود.
همانطور که می دانیم بازنشستگان ما کوله باری از تجربه هستند که جوانان با استفاده از این تجربیات دیگر لازم نیست که دوباره کاری کنند و راه پیموده شده را دوباره بپیمایند مثلاً می توان از معلمان بازنشسته به عنوان معلم راهنما استفاده کرد تا این عزیزان هر از مدتی سر کلاس حاضر شوند و معلمین دیگر را از تجربیات خود بهره مند کنند. مثلاً در منطقه آموزش و پرورش ما (فرگ) معلمین راهنما همه جوان و کم تجربه هستند و متاسفانه در حل مشکلات نمی توانند به خوبی معلمان را راهنمایی کنند. اگر به جای این افراد از افراد بازنشسته استفاده می شد البته هر فرد در رشته خاص خود به راحتی مشکلات حل می شد چون فردی که 30 سال در این زمینه کار کرده است با یک نگاه و به راحتی می تواند مشکلات را دریابد. و راه حل ارائه کند. و علاوه بر آن بازنشسته نیز احساس بی هویتی نمی کند. ومی فهمد که وجود او مثمر ثمر است. و مجبور می شود که اگر تغییرات جدیدی نیز رخ داده است به دنبال یادگیری
